Amasya'da yetişen velîlerden. 1892 senesinde Bayburt'un Hart koyunde doğdu. Tahsîl cağına geldikten sonra ilim tahsîline başlayarak Bayburt'ta Eşref Efendinin derslerini tÂkib etti. Sonra HÂfız İbrÂhim Efendi'nin talebesi oldu ve ondan icÂzet, diploma aldı. İnsanlara doğru yolu gostermek icin once Amasya'nın İlyas koyune, sonra da Karasenir koyune yerleşti. Burada otuz sene kadar imÂmlık yaptı. Bu yuzden Amasya civÂrında Karasenirli Ali HÂfız olarak tanındı. Omrunun sonlarına doğru Şamlar turbesinin yanındaki cÂmide imamlık yaptı.

Guzel ahlÂkı, yumuşaklığı, merhameti ile tanınan Ali Efendi, senelerce Amasya ve koylerinde yaptığı sohbetlerle sevenlerine doğru yolu, guzel ahlÂkı anlattı. Birkac def tutuklandı ise de;
"Biz siyÂset ile uğraşmayız. Biz insanlara guzel ahlÂkı anlatırız" dediği icin serbest bırakıldı.
Kur'Ân-ı kerîm okumanın, Allah ismini soylemenin yasak olduğu donemde, Amasya ve koylerinde İslÂm dînini anlatarak muslumanların îmÂnını korudu.

Gozu cok yaşlı idi. Ummet-i Muhammed'e olan aşırı merhametinden cok ağlardı. Âhirette kurtulmaları icin cok du ederdi. Sohbetlerinde Ehl-i sunnet buyuklerinden nakiller yapardı. Kur'Ân-ı kerîmi cok guzel okurdu. Talebeleri ile baba-oğul gibi idi.
"EvlÂdım benim ile sizin aranızdaki fark, benim yaşlı, sizin genc olmanızdır." derdi.

Cok comertti. Bir lokması olsa talebeleri ile berÂber yemek isterdi. Cocukları cok severdi. Onları karşısına alır, tatlı tatlı sohbet eder, îzÂhÂt verirdi. Duny malına hic değer vermezdi. Maaşını olduğu gibi hanımına verirdi. Talebelerine, sevdiklerine hanımlarına karşı cok yumuşak davranmalarını, onların hukukunu iyi gozetmelerini, merhametli olmaları gerektiğini sık sık anlatırdı.

O kadın îmÂnlı idi
Ali HÂfız, sohbetine gelen herkesin seviyesine, mesleğine, aklına gore sohbet ederdi. Sohbetine gelenler onu severek ayrılırdı.

Birgun başı ve kolları acık bir hanım, Şamlar Turbesinde iken ziyÂretine geldi. Amasya tÂrihi uzerine kendisinden bilgi oğrenmek istedi. Ali HÂfız, istenen bilgileri gayet acık ve teferruatlı bir şekilde anlattı. Hanım cok memnun olup, teşekkur ederek ayrıldı. Ayrılıp giderken orada bulunan bir şahıs arkasından hafifce tukurdu.

Bu hareketi goren Ali HÂfız cok uzuldu ve;
"Neden boyle yaptın. O da Allahu teÂlÂnın kuludur. O kadın îmÂnlı idi. Allahu teÂl bizi benlik tuzağından kurtarsın." dedi.

Onu mu haber vermeye geldin?

Talebelerinden biri vefÂt etti. O zÂtın cocukları durumu Ali Efendi'ye bildirmek icin bir haberciyi turbeye yolladılar. Haberci daha turbenin kapısına geldiğinde hoca efendiyi gordu ve bir şey soylemeden Ali HÂfız;
"ZiyÂeddîn Efendi vefÂt etti. Onu mu haber vermeye geldin?" diye sordu.
Haberci;
"Evet efendim." deyince;

"Hemen geliyorum." dedi.

Hepimizin Âkibeti bu
Ali Efendinin ucuncu oğlu NecÂtî, Âni rahatsızlıktan hastÂneye kaldırıldı ve ameliyat sonrası kurtarılamayarak vefÂt etti. VefÂt haberini vermek uzere bÂzı talebeleri Ali HÂfız'ın yanına gittiler, fakat bir şey soyleyemediler. Ali Efendi onlara;
"Hepimizin Âkibeti bu. Bundan kurtuluş yok. NecÂtî'nin vefÂt ettiğini nicin soylemiyorsunuz?" dedi.
Orada bulunanlar hocalarının bir kerÂmetini daha gormuş oldular. Oğlunu bizzat kendisi yıkayıp, namazını kıldırıp defnetti.

Sizi bekliyor
Ali HÂfız ile aynı devirde Gumuş kasabasında yaşayan Garip HÂfız (İbrÂhim Hakkı) isminde bir zÂt vardı. Bu zÂtla sık sık goruşurdu. Garip HÂfız ikindi vaktine kadar ziyÂretci kabûl etmezdi. Birgun Ali HÂfız talebeleri ile Garip HÂfız'ın ziyÂretine gitti. Vakit ikindiden once idi. Ali HÂfız, kapıda bekleyen talebeye;
"EvlÂdım! Garip HÂfız'a geldiğimizi haber ver." dedi.
Talebe;
"Efendim geleceğinizi soyledi sizi bekliyor." dedi.
İki zÂt uzun sure sohbet ettiler. Orada bulunanlar konuşulanlardan hicbir şey anlayamadılar. Zîr onlar birbirlerinin derecesine gore konuşuyorlardı.

Onlar geldiğinde
Ali Efendide nefes darlığı hastalığı vardı. Yeşilırmak kıyısında yetişen bir bitkinin yapraklarını kıyar, tutun gibi yapıp sarar icerdi. Birgun nefes darlığından rahatsız olup yattığı sırada, talebeleri ve sevenleri onu ziyÂrete geldi. O hemen ayağa kalkıp onlarla sohbet etti. Onun bu hÂlini goren hanımı;
"Efendi! Ben senin hastalığına inanmıyorum." dedi.
Ali Efendi de;
"Hanım... Hanım!.. Onlar geldiğinde Allahu teÂl bana bir şevk veriyor, hemen ayağa kalkıyorum, sıhhat buluyorum." dedi.

Calabilirsen cal
Talebelerinden biri, Ali HÂfız'ı gormeden once elinde saz, koy koy dolaşıp, saz calıp soyluyordu. Bu zÂt birgun, Ali Efendinin ismini duyup, onun yanına gitti. Aklında arz edeceği bÂzı sualleri vardı. MutevÂzî şekilde onu karşılayan Ali HÂfız onunla sohbete başladı. Soyleyeceklerinin hepsini unutan o zÂt, oradan ayrılınca, soracağı sualleri tekrar aklına geldi. O zaman Ali HÂfız'ın mubÂrek bir zÂt olduğunu anladı ve ona talebe olmak istedi. Sonra;
"Efendim! Yalnız ben sazımı bırakmam." dedi.
Ali Efendi de;
"Calabilirsen cal!" dedi.
Zamanla sohbetlerin tesiriyle kalbinden tamÂmen saz sevgisi cıktı. Calmak istedi ise de calamadı. Ali HÂfız, teveccuhleri ile kalbinden o nefsÂnî sevgiyi alıp cıkardı.

Resulullahı ruyada gormek
Talebeleri ile birgun sohbet ederken, talebeleri gordukleri ruyÂları anlattılar. O sırada bir talebeye sen ne gordun diye soruldu. O talebe de ruyÂsında guzel sûrette bir insan gormuştu. Acab Peygamber efendimiz mi idi? diye duşunduğunden, gayr-i ihtiyÂrî;
"Ben de Resûlullah efendimizi gordum." dedi.
Ali HÂfız bir başka konuya gecerek sohbetin havasını değiştirdi. Sonra Resûlullah efendimizi ruyÂda nasıl goruleceğini anlattı;
"Ben omrumde bir kere Resûlullah efendimizi ruyÂmda gordum. Allahu teÂlÂnın Resûlunu goren rahat bir şekilde anlatamaz. O'nu gormenin aşkı ile iki-uc gun kendinden gecer, ağlar, gozyaşı doker. RuyÂmda gorduğumde;
"YÂ Resûlallah! Dilde var, gonulde yok." dedim.
O mubÂrek elini uzattı ve optum.
Bana;
"Sen her zaman benimle berÂbersin."buyurdular." dedi.
Bunun uzerine o talebe yaptığı hatÂyı anlayarak hemen tovbe etti.

Sebebe yapışmak lazım
Şamlar turbesinin etrÂfındaki ağacları, bir talebesi ile dikti. Birgun armut fidanlarının yan surgunlerini budarken yanında bulunan talebesine donerek;
"EvlÂdım! Bu yan surgunler budandıkca fidan daha cok boy verir. Tez buyuyup meyve verir.

Zikr eyle her nefes,
Kalpten gitsin kotu heves.

Musluman zikirle kalpten kotu istekleri kestikte, kalpteki îmÂn nûru kuvvetlenir, meyve verir. Bu fidanları buradan sokelim, şuraya dikelim." dedi.
O talebenin îtirÂz etmek hic Âdeti olmadığı hÂlde o gun;
"Efendim! Burası iyidir." dedi.
Ali HÂfız;
"Bu fidanları buradan sokelim şuraya dikelim." deyince, talebesi tekrar;
"Hocam buranın yeri iyidir, etrafı boştur." dedi.
Bunun uzerine Ali HÂfız;
"EvlÂdım! Allahu teÂl yakında vefÂt edeceğimi bildirdi. Benim yerim burasıdır. VefÂt ettiğimde turbede yatan zÂtın akrabalarından izin alıp, buraya defn edersiniz." dedi.
Fidanları sokup başka bir yere diktiler. Aradan bir sure gecince rahatsızlanan Ali HÂfız, doktor getirilmesini istedi. O talebe hocasının yuzune doktora neye luzum der gibi bakınca;
"Allahu teÂl sebepler halk eder. Sebebe yapışmak lÂzım." dedi.

Doktor gelip muÂyene ettikten sonra bir şey yok deyip gitti. Gece yarısına doğru Kelime-i şehÂdet getirerek vefÂt etti (1957). VefÂt ettiğinde altmış beş yaşında idi. Dediği yere defnedildi.

Aşık beni incittin
VefÂtından dort sene sonra talebeleri kabrini yaptırmak icin actılar. Bu esnada birkac kerpic duştu ve icerisini gorduler. NÂşı hic bozulmadan, defnedildiği gunku gibi duruyordu. Alnında hafif bir ter vardı.

Bir talebesi başından sakalına kadar sıvazladı. Kabir yapıldıktan birkac gun sonra, talebe ruyÂsında Ali HÂfız'ı gordu ve ona;

"Âşık beni incittin." dedi.

Talebelerinden biri rahatsızlandı ve sol goğsunde bir sancı peyd oldu. Gece ruyÂsında Ali HÂfız'ı gordu. Ali HÂfız bir beze kahve dokup, yakı gibi goğsune sardı Sonra onu bir guzel yıkadı. Sabah uyandığında ağrı ve sızının kalmadığını gordu. Hocasının bereketi ile şifÂya kavuştu.

Ali HÂfız Efendi sohbetlerinde buyururdu ki:
"Muhabbet edene muhabbet edilir. Seven sevilir. Unutmayan unutulmaz."

"Omur geciyor. GÂfil olmayın. Omru, Allahu teÂlÂnın zikri ile kıymetlendirin."

"Buyukleri tanıyan bir zÂtın merhametinden, comertliğinden, yumuşaklığından, guzel ahlÂkından herkes istifÂde etmelidir."

"Peki deyin, îtirÂzcı olmayın."

Kalp uc şeyle hayat bulur:

DunyÂyı sevmemek, Allahu teÂlÂyı cok zikretmek, Allahu teÂlÂya yakın olmak.

Kalp dort şeyle olur:

Nefsin arzû ve isteklerini yapmak, şeytana uymak, dunyÂya dalmak; Âhireti, olumu unutmak, kotu duşuncelere sÂhib olmak.

Sohbetlerinde hocasından nakille buyururdu ki:

"Olumden korkuyor ve hazırlığımız yok diyorsak ne duruyoruz? Ne yapacaksak bir Ân once yapalım. Yarın, vakit, fırsat elverir mi, bunu bilmiyoruz. Giden gunler semÂye-i omurden gidiyor. Sonra bu sermÂye Âniden tukenir de haberimiz bile olmaz!"

"Nefsimizin alıştığı zevklerine erişmek icin bizi şeklen olan bir pişmanlıkla aldatıp duruyor. Nefis duşmandır. Duşman sozuyle hareket etmek akıl işi değildir."

Cebrail aleyhisselamın namazı
"CebrÂil aleyhisselÂm dort bin senede iki rekat namaz kıldı ve;
"Benim kıldığım namaz gibi bir namaz kılan var mı?" diye duşundu.
Bunun uzerine Allahu teÂlÂ;
"Muhammed ummetinin her turlu kusurla, noksanla kıldıkları iki rekat namaz, ind-i ilÂhîde, senin kıldığın bu iki rekat namazdan daha cok hayırlı ve makbûldur. Cunku sana, boyle bir namaz kıl diye emretmedim. Onlara emrettim ve mukellef tuttum. Onların emre uymaları sebebiyle kıldıkları ve kılacakları namaz bana cok sevimli ve makbûldur." buyurdu. İşte emre uymak boyle buyuk bir şereftir."

Belki orada ekmek vardır

Ali HÂfız talebelerinin evlerine sohbet icin giderdi. Yine bir talebesinin evine gitmişti. Akşam icin evin hanımı yemek hazırladı. Turkiye'de yaşanan sıkıntılı gunler yuzunden, evde sofraya konacak ekmek yoktu. Ali HÂfız, evin cocuğuna;

"EvlÂdım, yukarı odadaki dolabın gozune bir bakın. Belki orada ekmek vardır." deyince, evin hanımı ve cocuğu edeben, soz dinlemek icin yukarı odaya cıkıp actıklarında, dolabın, fırından daha yeni cıkmış taze ekmeklerle dolu olduğunu gorduler. Alıp sofraya koydular. Herkes karnını doyurdu. Ev sÂhibi bunun hocasının bir kerÂmeti olduğunu anladı.

1) SohbetnÂme
__________________