Ebû Fukeyhe (r.a.)
Ebû Fukeyhe (r.a.) bir koleydi. Kalbi İslam’la nurlanmıştı. Fakat efendisi bunu haz*medemiyordu. Cunku kendisi, kor, sağır, cansız putlara tapmaktaydı. “Nasıl olur da, bir kole olduğu hÂlde bizim yolumuzu terk eder?!” diyor, vazgecirmeye calışıyordu.
Ebû Fukeyhe’yi ceşitli işkencelere tabi tutuyor, eza cefa cektiriyordu. O kadar ki, gu**neşin alev alev yanan sıcağında onu collere goturuyor, kızgın cakıl taşları*nın ve kum**ların uzerine sırt ustu yatırıyor, uzerine kalkamayacağı kadar ağır taşlar koyuyordu.
Ebû Fukeyhe’de imanından zerre kadar pişmanlık duygusu gorulmuyordu. O an icin Allah’a sığınmak ve sabretmekten başka silahı da yoktu.
Efendisi her gecen gun onu daha değişik işkencelere maruz bırakıyordu. Ayağına bağladığı kocaman zincirlerle sokak sokak dolaştırıyordu. Ayrıca Ebû Fukeyhe, ceşit ceşit hakaretlere maruz kalıyor, taş yağmuruna tutuluyor, alaya alınıyordu.
Bir ara muşriklerden Safvan b. Umeyye, onu gordu. Alay ederek, “Soyle ba*kalım, senin Rabb’in ve mabudun benim babam değil mi?” dedi.
Ebû Fukeyhe, yaydan fırlayan ok gibi haykırdı:
“Baban da kim oluyormuş?! Benim de senin de, babamın da babanın da Rabb’i ve mabudu ancak Allah’tır.”
Bu cevap muşriki hiddete getirmeye yetmişti. Ebû Fukeyhe’nin boğazına ta*kılı bulunan ipi cekmeye başladı. Yanındakilerin de kışkırtmasıyla o kadar cekti ki, Ebû Fukeyhe neredeyse nefesi kesilmiş, boğulacak dereceye gelmişti.
Bu sıkıntıları nicin cekiyordu? Hak ve hakikate inandığı icin değil miydi? Hak dava uğruna canını feda etmeye hazırdı. Dava icin yeri gelince feda edilme*yen canın malın ne ehemmiyeti olabilirdi?!
Ebû Fukeyhe, imtihanı kazanmıştı. CenÂb-ı Hak bir sebep halk etti, tam o an*da Hz. Ebû Bekir cıkageldi. Şefkat dolu kalbi bu işkenceye dayanamadı. Onu satın aldı ve hurriyetine kavuşturdu.
Ebû Fukeyhe (r.a.) hurriyetine kavuştuktan sonra, ikinci kafileyle Habeşis*tan’a hicret etti. Hicret’ten hemen sonra, Bedir Gazvesi’nden once vefat etti.[1]

KAYNAK
__________________