Meleklerin bile hay ettiği halîfe.

Hazret-i Osman, Musluman olmadan once ticÂretle uğraşırdı. Zengin bir tuccÂrdı. Cemiyette, sevilen, sayılan bir kimseydi. İ’tibÂrı yuksek idi. Hazret-i Ebû Bekir’in de arkadaşı, yakın dostu idi. Onemli işlerinde ona danışır, onun fikrini alırdı. CÂhiliye devrinin pisliklerine bulaşmadı.

Peygamber kızı olsa gerek
Musluman olmasını şoyle anlatır:
Benim firÂset sahibi olan bir teyzem vardı. Hastalandığında ziyÂretine gitmiştim. Bana dedi ki:
- YÂ Osman! Sen oyle biri ile evleneceksin ki, ne o senden once bir erkek gormuş olacak, ne de sen ondan once bir kadın gormuş olacaksın. Bu kız cok guzel olup, sÂliha biridir. Ayrıca bu kız, Peygamber kızı olsa gerek.

Ben teyzemin bu sozune cok hayret ettim. Cunku, peygamber olarak bildiğim kimse yoktu. Hic ortada boyle bir şey yok iken, teyzem bunları nereden cıkartmıştı. Şunu da biliyordum ki, teyzem pek cok lÂf etmezdi. Benim hayretler icinde kendisine baktığımı gorunce konuşmasına şoyle devam etti:
- Merak etme, O kimseye cenÂb-ı Haktan vahiy gelmeye başladı. Sen O’nu bulmakta gucluk cekmiyeceksin!
- Ey teyzem, hep sır olan şeyler soyluyorsun. Beni meraklandırıyorsun. Sozlerini biraz acarak beni meraktan kurtar.
- Muhammed bin Abdullah’a peygamberliği bildirildi. Artık halkı hak dîne da’vete başladı. Cok zaman gecmez ki, sen O’nun dînine girer kurtulursun. O’nun dîni, butun Âlemi aydınlatacaktır.

Bu mes’ele benim zihnimi cok meşgûl etmeye başladı. Her onemli mes’elede fikrini aldığım, Hazret-i Ebû Bekir’e koştum. Teyzemin soylediklerini kendisine aynen bildirdim. Bana dedi ki:
- Teyzen doğru soylemiş. YÂ Osman, sen akıllı adamsın. Hic gormiyen, işitmiyen, fayda veya zarar veremiyen şeye nasıl tapınılır? O nasıl ilÂh olarak kabûl edilir?
- Y Eb Bekir, doğru soyluyorsun. Ben de bu mantıksızlığın farkındayım. Fakat cÂre bulamamıştım.
- Merak etme, artık bize hak yolu gosteren zÂt geldi. Ben kendisinin peygamber olduğuna inandım, îmÂn ettim. Gel seni de huzûruna gotureyim, sen de îmÂn et!

Cennete da'vet eder
Beraberce Resûlullahın huzûruna vardık. Bana buyurdu ki:
- Y Osman, Hak teÂl seni Cennete misÂfirliğe da’vet eder. Sen de bu da’veti kabûl et! Ben butun insanlara hidÂyet rehberi olarak gonderildim.

Resûlullahın, guleryuzle gÂyet samîmî bir şekilde yaptığı bu da’vet uzerine, hemen buyuk bir şevkle kelime-i şehÂdet getirip, Musluman oldum.

Daha sonra Resûlullaha, Şam’a gittiğimde gorduğum ru’yÂyı anlattım. Ru’yÂmda, “Ey insanlar, uyanın! Ahmed Mekke’de zuhûr etti” diye nid işitmiştim. Sonra da Mekke’ye gelince de, teyzem bana Resûlullah efendimizden haber vermişti.

Hazret-i Osman, cok comert idi. İyilik yapmayı, muhtac kimselerin ihtiyaclarını gormeyi cok severdi. Guzel hÂllerinden dolayı, Resûlullah efendimiz kendisini cok severdi.

Peygamber efendimiz, EshÂbının ileri gelenlerinden coğunun bulunduğu bir toplantıda, sohbet buyururken:
- Herkes dostunun yanına varsın, buyurdu.

Sen benim sevdiğimsin
Herkes sevdiği arkadaşının yanına gitti. Peygamber efendimiz de, Hazret-i Osman’ı yanına alıp buyurdu ki:
- Sen, dunyada ve Âhırette benim sevdiğimsin.

Hazret-i Âişe anlatır:
Resûlullah efendimiz, bir gun istirahat ediyordu. Bu sırada Hazret-i Ebû Bekir iceri girmek icin izin istedi.
İzin verilip iceri girdi. Resûlullah hic hÂlini değiştirmedi. Sonra, Hazret-i Omer izin alıp iceri girdi. Yine hÂlini değiştirmedi. Uzanmış vaziyette iken onlarla sohbet ettiler.

Daha sonra, Hazret-i Osman kapıya gelip iceri girmek icin izin istedi. Peygamber efendimiz oturdular. Hazret-i Osman’ı bu şekilde kabûl ettiler.

Hepsi gittikten sonra sordum:
- Babam Ebû Bekir ve Hazret-i Omer iceri girdiklerinde hic hÂlinizi bozmadınız. Fakat Hazret-i Osman iceri girince, oturdunuz. Bunun sebebi nedir?
- Meleklerin hay ettikleri bir kimseden ben nasıl hay etmem.

İbni Mes’ûd hazretleri anlatır:
Bir gun gazÂda, Resûlullah ile beraberdim. Yiyecek bitti, asker sıkıntı icerisindeydi. Resûl-i ekrem bu hÂle vÂkıf olunca buyurdu ki:
- Allahu teÂl size, guneş batmadan rızık gonderecektir.

Hazret-i Osman bu sozu işitince, “Resûl-i ekremin her sozu muhakkak doğru cıkar” diye duşunup, yiyecek bulmaya calıştı. Bu rızkın gelmesine sebep olmak ve Resûlullahı memnûn etmek istiyordu.

Bunlar nedir?
Bir yerde dort deve yuku yiyecek buldu. Bunu yuksek fiyatla satın alıp, Resûlullahın huzûruna getirdi. Peygamber efendimiz Hazret-i Osman’a sordu:
- YÂ Osman! Bunlar, nedir?
- Osman’dan Allahu teÂlÂnın Resûlune hediyedir.

Seyyid-i KÂinatın buyurdukları, gecikmeden yerine gelince, mu’minler sevindiler, munÂfıklar mahzûn oldular. Server-i Âlem hazretleri mubÂrek ellerini acıp, şoyle du ettiler:
- YÂ Rabbî! Osman’a cok ecir ver.

Hazret-i Osman muhtac olanlara bol bol yemek yedirirdi. Fakat kendisi evde sirke ve zeytinyağı yerdi. Yola giderken, devesinin arkasına kolesini de alırdı. Peygamber efendimiz şoyle du buyurmuştur:
- YÂ Rabbî! Osman’ın gecmiş ve gelecek gizli, ÂşikÂr butun gunÂhlarını affet.

Muslumanlar, Medîne’ye hicret ettikleri zaman, su sıkıntısı vardı. Rûme kuyusundan başka icilecek su yoktu. Bu kuyu da bir Yahûdîye Âit idi.

Yahûdî, Muslumanları zor durumda bırakmak icin, kuyudan her zaman su vermiyordu. Verdiği gunlerde de cok yuksek fiyatla sattığı icin herkes alamıyor, fakir Muslumanlar cok sıkıntı cekiyorlardı.

Cenneti mujdeliyordu
Peygamber efendimiz, bu durumu gordukce uzuluyordu. Kuyuyu satın alıp, Muslumanlara sebil edecek kimsenin, Cennette karşılığını kat kat alacağını mujdeliyor, acıkca Cenneti va’dediyorlardı. Bu mujdeyi işiten Hazret-i Osman, hemen Yahûdînin yanına varıp, pazarlığa başladı.

Yahûdî, Muslumanların mecbûren bu kuyuyu satın alacaklarını bildiği icin, odenmesi mumkun olmayan bir fiyat istedi. Bu duruma Hazret-i Osman cok uzuldu. Fakat ne yapıp yapıp bu kuyuyu satın alarak Resûlullahı memnun etmek istiyordu. Yahûdîye dedi ki:
- Senin dediğin fiyatla bu kuyuyu ben satın alamam. Sana bir teklîfim var. Gel seninle beraber ortaklaşa bu kuyuyu işletelim. Boylece kuyu elinden cıkmamış olur. Kuyunun yarı hissesini bana sat. Birgun sen, birgun ben kuyuyu işletelim.

Yahûdî, işin neticesinin nereye varacağını anlayamadı. Teklîf cok hoşuna gitti. On iki bin dirheme kuyunun yarı hissesini verdi. Kuyunun başında bir gun Yahûdî, diğer gun Hazret-i Osman durup, su veriyorlardı. Yahûdî yine yuksek fiyatla suyu satıyor, Hazret-i Osman ise bedava olarak veriyordu. Muslumanlar, sıra Hazret-i Osman’a geldiği vakit, o gunun ihtiyaclarını aldıkları gibi, ertesi gunun ihtiyaclarını da doldurup gidiyorlardı.

Dolayısıyla ertesi gun Yahûdîye gelen olmuyordu.Yahûdî oyuna geldiğini anladı. Fakat iş işten gecmiş oldu. Sonra gelip, kuyunun diğer yarısını da aynı fiyatla Hazret-i Osman’a satmak istedi. Fakat Hazret-i Osman kabûl etmedi. Bir muddet sonra tekrar gelip, daha aşağı bir fiyat teklîf etti. Hazret-i Osman yine kabûl etmedi. Biliyordu ki, Yahûdî mecbûren bu kuyuyu satacaktı. Cunku başka cÂresi yoktu. Daha sonra Yahûdinin ısrÂrına dayanamıyarak, ucuz bir fiyatla diğer yarısını da satın aldı. Boylece kuyunun tamamı Muslumanların ihtiyacları icin sebil edildi. Peygamber efendimiz, bu habere cok sevinip Hazret-i Osman’a hayır du ettiler.

Her adımına bir kole
Hazret-i Osman, her fırsatta, Peygamber efendimizi memnûn etmek, O’nun mubÂrek duÂsına mazhÂr olmak icin fırsat kollardı.

Bir gun Hazret-i Osman, Resûlullah efendimizi evine da’vet etti. Resûlullah buyurdu ki:
- Yalnız beni mi da’vet ediyorsun?
- EshÂb-ı kirÂm da da’vetlidir.

Peygamber efendimiz, BilÂl-i Habeşî hazretlerini, butun EshÂbına haber vermesi icin yolladı. Kendisi de Hazret-i Ali ile, Hazret-i Osman’ın evine doğru yurumeye başladı.

Hazret-i Osman geriden, Peygamber efendimizin adımlarını sayıyordu. Resûlullah bunu fark edip, sebebini sorduğunda, şu cevÂbı verdi:
- YÂ Resûlallah! Her adımınıza bir kole azÂd edeceğim.

Da’vetten sonra da, saydığı adım kadar kole azÂd etti.

Hazret-i Omer’den sonra ustunluk sırası, Hazret-i Osman-ı Zinnûreyn’e gelir. Bunun hilÂfeti de ummetin icmÂ’ı ile sÂbittir.

Musluman olduktan sonra, Peygamberimizin kızı Rukayye ile evlendi. Peygamberimizin kızları Rukayye ve Ummu Gulsum daha once Ebû Leheb’in oğulları Utbe ve Uteybe ile nişanlanmışlardı. Peygamberimiz, insanları Musluman olmaya da’vete başlayınca, Ebû Leheb duşmanlık etmeye başladı. Oğulları da duşmanlık edip, Resûlullahın kızlarını almaktan vazgectiler. Boylece Resûlullahı sıkıntıya duşurmek istediler.

Osman'a verirdim
Bunun uzerine vahiy gelerek Rukayye Hazret-i Osman’a nikÂh edildi. Rukayye, Bedir savaşından sonra vefÂt edince, Peygamberimizin diğer kızı Ummu Gulsum de Hazret-i Osman’a nikÂh edildi. Bu bakımdan ona, Peygamberimizin iki kızıyla evlenme ni’metine kavuşmuş olduğu icin, iki nûr sahibi ma’nÂsına “Zinnûreyn” denilmiştir.

Resûlullah efendimiz, ona, birbiri ardınca, iki kızını vermiştir. İkinci kızı vefÂt edince;
- Bir kızım daha olsaydı, onu da Osman’a verirdim, buyurmuştur.

İkinci kızını verdiğinde, Hazret-i Osman’ı gÂyet medhetmişti. Duğunden sonra kızı dedi ki:
- Ey benim gozumun nûru babam! Hazret-i Osman’ı gÂyet medheylediniz. Buyurduğunuz kadar değil.

Bunun uzerine Resûlullah efendimiz kızına buyurdu ki:
- Ey benim kızım! Osman’dan gokteki melekler hay ederler. Ey canım kızım, Osman’a cok saygı goster. Cunku, EshÂbım arasında, ahlÂkı bana en cok benzeyen odur.

Başka bir zaman da:
- Ben Allahu teÂlÂnın huzûrunda, Osman’ın duşmanlarının hasmıyım, onlara karşıyım, buyurdu.

Bir başka zaman da:
- Butun peygamberler, hayatlarında bir kimse ile iftihÂr etmiştir. Ben de Osman bin AffÂn ile iftihar ederim, buyurdu.

Resûlullah, Hazret-i Osman’a buğzeden bir kimsenin cenÂze namazını kılmamıştır.

Hakkında Âyet nÂzil oldu
İslÂmiyet yayılmaya başlayınca, her taraftan Muslumanlar coğalıp Medîne’ye geliyordu. Peygamberimizin mescidi dar gelmeye başlamıştı. Bunun uzerine Resûlullah efendimiz buyurdu ki:
- Bizim mescidimizi bir zr genişleten Cennete gider.
Hazret-i Osman dedi ki:
- Y Resûlallah, malım mulkum sana fed olsun! Mescidi genişletme işini uzerime alıyorum.

Mescidi 40 zr ya’nî 20 metre genişletti ve butun masraflarını karşıladı. Bunun uzerine, “Allahın mescidlerini ancak, Allaha, Âhiret gunune inanan, namaz kılan, zekÂt veren ve yalnız Allahtan korkan kimseler ta’mîr eder. İşte hidÂyet uzere bulunanlardan oldukları umulanlar bunlardır” meÂlindeki Tevbe sûresi 18. Âyeti nÂzil oldu.

Hazret-i Osman, Peygamber efendimizin vahiy kÂtiplerinden idi. Guzel yazar, guzel konuşurdu. HitÂbeti kuvvetli idi. Kur’Ân-ı kerîmi cok okurdu. Ezberi cok ileri derecede idi. Namazda, bir rek’atte butun Kur’Ân-ı kerîmi okuyan dort kişiden biri de Hazret-i Osman’dır. Cok okuduğu icin elinde iki mushaf eskimiştir.

12 sene hilÂfet makÂmında kalan Hazret-i Osman, cok cesûr idi. Hicbir felÂket karşısında sarsılmamıştı. Bunun icin halîfeliği cok başarılı gecmiştir. Bilhassa halîfeliğinin ilk yılları, İslÂm tÂrihinin altın yılları olmuştur. Devrinde bircok yerler fethedilmiştir. Horasan, Hindistan, MÂverÂunnehir, Kafkasya, Kıbrıs adası ve Kuzey Afrika’nın bircok yerleri, O’nun devrinde İslÂm topraklarına katılmıştır.

Resûlullah efendimiz haber verdi
Hazret-i Osman, herkese lÂyık olduğu vazîfeyi verirdi. Onun ta’yîn ettiği vÂliler, askerlikte ve memleketleri fethetmekte, en secme kimselerdi. İslÂm memleketleri batıda İspanya’ya, doğuda, KÂbil ve Belh’e kadar genişledi.

Birgun Resûlullah efendimiz, EshÂb-ı kirÂma, meydana gelecek fitneleri zikrediyordu. O sırada kendini ortmuş bir kişi geciyordu. Server-i Âlem buyurdu ki:
- O fitne gunu bu şahıs, hidÂyet uzere olacaktır.

Kalkıp o şahsa baktılar. Osman bin AffÂn idi.
O şahsı Resûl-i ekreme gostererek dediler ki:
- YÂ Resûlallah. Bu mudur?
Resûlullah efendimiz buyurdu ki:
- Evet.

Yine aynı husûsta Hazret-i Âişe-i Sıddîka’dan rivÂyet edilen hadîs-i şerîfte buyurulmuştur ki:
(Y Osman! Allahu teÂl sana hilÂfet denen bir gomlek giydirecek. Eğer munÂfıklar onu soymak isterlerse, bana kavuşuncaya kadar sakın onu cıkarma!)
Bu hadîs-i şerîf sebebiyle Hazret-i Osman, muhÂsara edildiği zaman halîfelikten cekilmemiştir.

Halîfeliği sırasında adÂlet ile davranmaya cok dikkat ederdi. Birgun bir gencin kulağını cekti. Gencin kulağı acıyıp şoyle dedi:
- Efendim, herkesin birbirinden hakkını alacağı kıyÂmet gununu duşununuz.

Benim kulağımı cek
Bu soz Hazret-i Osman’a cok te’sîr etti. Buyurdu ki:
- Ey genc, sen de benim kulağımı cek, odeşelim.
Genc, Hazret-i Osman’ın kulağını cekti. Hazret-i Osman;
- Biraz daha cek, buyurunca, genc dedi ki:
- Siz KıyÂmet gununu duşunerek korktunuz. Ben de o gunku hesaptan korkuyorum.

Hazret-i Osman buyurdu ki:
- On şey cok zÂyi olmuştur: SuÂl sorulmayan Âlim, amel edilmeyen ilim, kabûl edilmeyen doğru goruş, kullanılmayan silÂh, icinde namaz kılınmayan mescid, okunmayan mushaf, Allah yolunda dağıtılmayan mal, binilmeyen vÂsıta, dunyayı isteyenin icindeki zuhd ilmi, icinde Âhiret yolculuğu icin azık edinilmeyen uzun omur.

Hazret-i Osman zamanında İslÂm dunyası cok genişledi. Butun Arabistan, Afrika’nın buyuk bir kısmı, Irak, Hindistan, Cin, Buhara, Turkistan, İran İslÂmın idÂresi altına girdi. İslÂm sancağı İstanbul surları onune kadar goturuldu.

Fethedilen yerlerdeki halk seve seve Musluman oluyordu. Boylece Muslumanların sayısı milyonları buldu. Muslumanların bu kadar coğalması, her milletten insanın bulunması sebebiyle, karışıklıklar da baş gostermeye başladı. MunÂfıklar, Muslumanların arasına fitne tohumları ekmeye başladılar.

İbni Sebe yapıyordu
Yahûdîler ve diğer İslÂm duşmanları, Muslumanları birbirine duşurmek icin el birliği ederek gece gunduz calışıyordu. Bunların elebaşılığını da Yemenli bir Yahûdî olan, Abdullah bin Sebe yapıyordu.

Mısır’da fitneci kimseleri başına topladı. Kurduğu bir teşkilÂtla, cÂhil ve başıboş Mısır kıptîlerini dunyalık şeylerle kandırarak, capulcu alayı meydana getirdi.

Onuc bin kişilik bu capulcu takımı, Medîne’ye kadar yuruyup Halîfeyi indirmek istediler. Hazret-i Osman’ın evini kuşattılar. Hazret-i Hasan, Hazret-i Huseyin, Hazret-i TalhÂ, Hazret-i Osman’ın kapısında nobet tutuyorlardı.

Hazret-i Osman, evini saran Âsîlere seslenip dedi ki:
- Elebaşlarınızdan iki kişi benim yanıma gelsin!
İstediği iki kişi gelince onlara sordu:
- Resûl-i ekrem efendimiz, Medîne’ye teşrîf ettiği vakit, Muslumanlar susuzluktan kırılıyordu. Peygamber efendimiz, Rûme kuyusunu satın alıp, Muslumanlara bedava su veren kimseye Cenneti va’detti. Bu va’d uzerine kuyuyu satın alıp, Muslumanlara vakfeden ben değil miyim?
- Evet sen idin.
- Darda kalan, İslÂm ordusunun tamamını donatan ben değil miyim?
- Evet sendin.
- Mescid dar geldiği vakit, Resûl-i ekrem efendimiz, “Cennette daha hayırlısını almak uzere, falancanın arsasını kim alıp mescide ilÂve eder” buyurduğu vakit onu satın alıp, mescide katan ben değil miyim?
- Evet sensin.
- Resûl-i ekrem, Ebû Bekir ve Omer ve ben, Sebir dağında otururken, dağ sallanmaya başladığında, “Ey Sebir dağı dur! Zîr senin uzerinde bir Peygamber, bir sıddîk ve iki şehîdden başka kimse yoktur!” buyurmadı mı?
- Vallahi doğru soyluyorsun. Aynen oyle oldu.

Fitneden koru
Hazret-i Osman, “Allahu ekber” diye tekbîr aldı. Sonra:
- ŞÃ‚hid olun ki, ben şehîdim, buyurdu.

Bu sırada, Âsîler duvarı atlayarak iceri girdiler. Hazret-i Osman Kur’Ân-ı kerîm okurken, saldırıp şehîd ettiler. Son nefesini verirken şoyle du etti:
- YÂ Rabbî, Ummet-i Muhammedi, tefrikadan, fitneden koru!
Bunu uc defa tekrarladı.

EshÂb-ı kirÂmın buyuklerinden Abdullah bin SelÂm hazretleri anlatır:
“MuhÂsara esnÂsında, Hazret-i Osman’ın yanına gittim. Bana şunu anlattı:

Bu gece ru’yÂmda, şu pencereden Resûl-i ekrem efendimizi gordum. Aramızda şu konuşma gecti:
- Osman seni muhÂsara ettiler oyle mi?
- Evet y Resûlallah!
- Seni susuz bıraktılar oyle mi?
- Evet y Resûlallah!

İftÂrı bizimle yap
Bunun uzerine Resûlullah efendimiz bana bir bardak su verdi. Ve ben bu suyu ictim. Goğsumde soğukluğunu hÂl duyuyorum. Bana buyurdu ki:
- İstersen seni onlara galip getirelim veya istersen iftÂrı bizim yanımızda yap!
- YÂ Resûlallah, ben sizin yanınızda iftÂr etmeyi tercîh ederim.”

Abdullah bin SelÂm hazretleri, Hazret-i Osman’ın yanından cıktıktan sonra isyÂncılara dedi ki:
- Tarihte oldurulen her peygamber icin yetmiş bin asker oldurulmuştur. Oldurulen her halîfe icin de onbeş bin kişi oldurulmuştur. Gelin bu işten vazgecin! Yoksa Âhirette bunun cezÂsını cok şiddetli olarak cekeceksiniz! Ayrıca Hazret-i Osman’ın uzerinizde cok hakkı vardır.

Fakat Âsîler sozunu dinlemediler, ayrıca kendisine hakÂret ettiler.

Hazret-i Osman, bir cocuğu doğduğu zaman, onu yedinci gunu kucağına alırdı.

Kendisine bunun sebebi sorulduğunda şu cevabı verdi.
- Kalbime onun sevgisinin duşmesini istiyorum. Eğer olurse gostereceğim sabır ve metÂnetten dolayı alacağım sevÂb daha buyuk olur.

Bire yediyuz verene verdik
Bir defasında Medîne’de kıtlık vardı. O sırada Hazret-i Osman’ın Şam’dan yuz deve yuku buğday kervanı gelmişti. EshÂb-ı kirÂm satın almak icin yanına gittiler. Hazret-i Osman dedi ki:
- Sizden daha iyi alıcım var ve sizden daha fazla veren var, ona vereceğim.

EshÂb-ı kirÂm durumu Hazret-i Ebû Bekir’e bildirip dediler ki:
- Kıtlık zamanında boyle yapması uygun olur mu?
Hazret-i Ebû Bekir buyurdu ki:
- Hazret-i Osman Resûlullahın dÂmÂdı olmakla şeref kazanmıştır ve Cennette onun arkadaşıdır. Siz onun sozunu yanlış anladınız, beraber gidelim.

Hazret-i Ebû Bekir, Hazret-i Osman’ın yanına gidip durumu anlatarak buyurdu ki:
- YÂ Osman, EshÂb-ı kirÂm senin bir sozune uzulmuşler.
Hazret-i Osman şu cevabı verdi:
- Evet ey Resûlullahın halîfesi, onlardan iyi alıcı olan, bire yediyuz veriyor. Onlar bire yedi veriyor. Biz bu buğdayı bire yediyuz verip alana verdik.

Bundan sonra yuz deve yuku buğdayı Medîne’de bulunan fakîrlere, EshÂb-ı kirÂma bedava dağıttı. Yuz deveyi de kesip fakîrlere yedirdi. Hazret-i Ebû Bekir bu işe cok sevinip, Hazret-i Osman’ın alnından optu.
__________________