Hazret-i Rabia, cok oruc tutardı.*
Bir defasında bir hafta hic yiyecek bulamadı.*
Sekizinci gece aclığı iyice şiddetlendi.*
Nefsine eziyet ettiğini duşunurken birisi kapıyı caldı.*
Bir tabak yemek getirdi, o da yemeği alıp, yere koydu.*
Mum getirmeye gitti, gelince bir kedinin yemeğini dokmuş olduğunu gordu.*
Su bardağını almaya gitti.*
Mum sondu. Su icmek isterken bardak duşup kırıldı.*
O da;*
“Ya Rabbi! Bu zavallı kulunu imtihan ediyorsun, fakat acizliğimden sabredemiyorum.” diyerek bir ah cekti. Bu ahtan neredeyse ev yanacaktı.*
Bir ses duyuldu:*
“Ey Rabia, istersen Dunya nimetlerini ustune sacayım. İstersen, uzerindeki dert ve belaları kaldırayım. Fakat bu dertler, belalar ile dunya bir arada bulunmaz.”*
Bu sozu işitince;
“Ya Rabbî! Beni kendinle meşgul eyle ve senden alıkoyacak işlere bulaştırma.” diye dua etti.
Bundan sonra dunya zevklerinden oyle kesildi ki; kıldığı namazı;
“Bu benim son namazımdır.” diye huşu ile kılar, hep Allahu teala ile meşgul olurdu.*
Hatta birisi gelip kendisini Allahu teala ile meşguliyetten alıkoyar korkusuyla;
“Ya Rabbi ! Beni kendinle meşgul eyle de, kimse senden alıkoymasın.” diye dua ederdi.
__________________