Resûlullahın ( aleyhisselÂm ) torunu, Hazreti Ali’nin ikinci oğlu. Oniki imÂmın ucuncusu ve Ehl-i Beytin beşincisidir. Hicretin altıncı yılında (m. 626) doğdu. Hazreti Huseyin’in nesebi; Huseyin bin Ali bin Ebî TÂlib bin Abd’ul-Muttalib bin Haşim, el-Kureyşi, el-HÂşimî’dir. Huseyin adı, ona Resûlullah efendimiz (.a.v.) tarafından verildi. Kunyesi, Eb Abdullah’dır. Lakabı Seyyid ve Şehîddir.

Ummu Haris ( radıyallahu anha ) anlatır: “Bir gun Resûlullahın ( aleyhisselÂm ) huzûruna vardım. “Bir ruya gordum, cok korkdum” diye arz ettiğimde “Ne gordun?” buyurdular. “Sizin vucûdunuzdan bir parca kesdiler, benim yanıma eklediler” dedim, “İyi gormuşsun, FÂtıma’nın bir oğlu olacak ve senin yanında kalacakdır” buyurdular. Bir muddet sonra Hazreti Huseyin dunyÂya geldi, İbni Abbas’dan ( radıyallahu anh ) gelen rivÂyete gore: Resûlullah ( aleyhisselÂm ) her sabah namazını kıldıktan sonra mubÂrek yuzunu EshÂb-ı kirama cevirirlerdi. Uzuntulu kimseler yuzunu gorseler mesrûr (sevincli) olurlardı. Bir gun sabah namazından sonra yuzlerini dondurmeden Hazreti Ali’yi cağırdılar. Beraber mescidden cıktılar. EshÂb-ı kiram (aleyhimurrıdvan) nereye nicin gittiklerini anlıyamadılar. Tekrar donerler diye oturdular, ikisi Hazreti FÂtıma’nın evine gittiler. Peygamberimiz Hazreti Ali’ye kapıda durup, kimseyi iceri sokmamasını emretmişlerdi. Hazreti Huseyin doğmuş, melekler tebrik etmek icin gelmişlerdi. Hazreti Ebû Bekir duramayıp, Hazreti Ali’nin evine gitti. Sonra Omer ( radıyallahu anh ) sonra Osman ( radıyallahu anh ) ve butun EshÂb-ı kiram, Hazreti Ali’nin evine gittiler. Ebû Bekir ( radıyallahu anh ), Hazreti Ali’den Resûlullahın ( aleyhisselÂm ) nerede olduğunu sordu. Hazreti Ali “İcerde” dedi. “İzin verirsen ben de goreyim” dedi. Hazreti Ali, “Allah’ın Resûlu meşgûldur” dedi. Benim iceri girmememi sana emir etti mi? deyince “Hayır, yalnız dortyuzyirmidortbin melek geldi” dedi. Ebû Bekir ( radıyallahu anh ) sozunden taaccub (hayret) edip durdu. Ali ( radıyallahu anh ), Hazreti Omer, Hazreti Osman ve butun EshÂb-ı kirama aynı şeyleri soyledi. Bir ara Resûlullah ( aleyhisselÂm ) dışarı cıkıp, herkesin iceri girmesini emr ettiler. Once Ebû Bekir ( radıyallahu anh ) sonra butun EshÂb-ı kiram iceri girdiler. Resûlullah’a ( aleyhisselÂm ) selÂm verdiler. Hazreti Ali’nin meleklerin sayısındaki sozu soylendi. Resûlullah ( aleyhisselÂm ) Hazreti Ali’ye meleklerin sayısını nasıl bildin? diye sordular. Hazreti Ali. “Melekler grup grup geliyorlardı. Her biri bir dil ile konuşurlardı ve sayılarını bildirirlerdi” dedi. Bunun uzerine Resûlullah ( aleyhisselÂm ):“Allah aklını ziyade etsin y Ali” buyurdular.

Resûlullah efendimiz ( aleyhisselÂm ), Huseyin doğduğu zaman, kulağına: “O Cennet cocuklarının efendisi (seyyidi)’dir.” diye seslenmişti. UsÂme bin Zeyd, bir gece Peygamber aleyhisselÂmı gorduğunu ve onun: “Bunlar benim oğullarımdır, kızımın oğullarıdır; Allahım, ben onları seviyorum, sen de onları sev ve onları sevenleri de sev” dediğini rivÂyet etmektedir. Bir defasında da “Huseyin benden, ben Huseyindenim. Allahu teÂl Huseyin’i seveni sever” buyurmuştu. Hazreti Huseyin, daha bir cok hadîs-i şeriflerle medh edildi.
Allahu teÂl Kur’Ân-ı kerîm’de, Ehl-i beyte, buyuruyor ki: “Allahu teÂlÂ, sizlerden ricsi, ya’nî her kusur ve kirleri gidermek istiyor ve sizi tam bir taharet ile temizlemek irÂde ediyor.” EshÂb-ı kiram sordular. Y Resûlallah! Ehl-i beyt kimlerdir? O esnada, İmÂm-ı Ail geldi. MubÂrek hırkasının altına aldılar, FÂtıma-tuz-Zehr da geldi. Onu da yanına aldılar. İmÂm-ı Hasan geldi. Onu da bir yanına, İmÂm-ı Huseyin geldi. Onu da obur tarafına alarak, “İşte bunlar, benim Ehl-i beytim” buyurdular. Bu Âyet-i kerîme ve ilgili hadîs-i şerîfler, Resûlullahın iki mubÂrek torununu sevmenin şart olduğunu belirtmektedir.

Hazreti Huseyin buyurdu ki: Birgun yuksek dedemin huzûruna varmıştım. Ubeyy bin KÂ’b da huzûrunda idi. Bana: “Merhaba, ey Ebû Abdullah, ey goklerin ve yerin susu!”diye hitÂb etti. Ubeyy bin KÂ’b hazretleri, y Resûlallah! Goklere ve yere senden başka sus var mıdır? dedi; Resûlullah: “Beni insanlara Peygamber olarak gonderen Allahu teÂlÂnın hakkı icin Huseyin bin Ali, yeryuzunun merkezinin susudur. Ondan ziyÂde sus, goklerin tabakalarıdır” buyurdu.

Birgun Hazreti Huseyin, Resûlullah efendimizin yanında idi. Annesine gitmek istiyordu. Hava yağmurlu idi. Resûlullah du buyurdu. Huseyin ( radıyallahu anh ) eve gidinceye kadar, yağmur ara verdi. Birgun Resûlullah efendimiz, Hazreti Huseyin’i sağ dizine, oğlu İbrÂhîm’i sol dizine aldı. CebrÂil aleyhisselÂm gelip, HakteÂlÂ, bu ikisinden birini alacaktır. Sen birini sec dedi. Eğer Huseyin vefÂt ederse, benim canım yandığı gibi, Ali’nin ve FÂtıma’nın da canları yanar. Eğer İbrÂhîm giderse, en cok ben uzulurum. Benim uzuntumu, onların uzuntusune tercih ediyorum buyurdular. Uc gun sonra oğulları İbrÂhîm vefÂt etti.
Huseyin ( radıyallahu anh ), Resûlullahın yanına her gelişinde onu oper ve “SelÂmet ve se’Âdet o kimseye ki, oğlum İbrÂhîm’i ona feda ettim” buyururdu. Hazreti Huseyin’in ilk cocukluğu Resûlullah efendimizin derin sevgi ve şefkati icinde gecti. Ancak bu hÂl, cok surmedi. Huseyin ( radıyallahu anh ), bundan sonra ilmini ve edebini babasının yanında tamamladı. Beş cocuğu oldu. Sırası ile, Ali Ekber, Ali Asgar, Ca’fer, FÂtıma ve Sekîne.

İmÂm-ı Hasan ve Huseyin ile Abdullah bin Ca’fer (r.anhum) Medine-i Munevvere’ye giderlerken yiyecekleri kalmadı. Sahrada olduklarından yiyecek bir şey alınacak yerde olmayıp aclık ve susuzluktan iyice bunaldılar. Sonra “Allaha, tevekkul ettik” diyerek yoldan saptılar. Biraz ilerlemişlerdi ki, ovanın ortasında bir karartı gorduler. Ona doğru gittiler. Siyah bir cadır, icinde ise, bir kadın vardı. Kadına selÂm verdiler. Kadın selÂmlarını aldı. İyi karşıladı. Bu uc zatın dunyÂya rağbetleri olmadığını anladı. Kadına: “hic yiyeceğin var mı? diye sordular. Bir kecim var. Kendiniz sağın icin” dedi. Birisi sağdı. Her biri birer canak ictiler. Sonra kadına: “Başka yiyeceğin var mı? diye sordular. Kadın: “Keciyi kesin yiyin” dedi. Abdullah bin Ca’fer ( radıyallahu anh ) kesti pişirdi. Ucu beraber yediler. Allahu teÂlÂya hamd ettiler. Atlarına bindiler. Kadına “Medine-i Munevvereye geldiğinde muhakkak bize uğra. Biz seyyidlerdeniz. HÂşimîlerdeniz” diyerek yola koyuldular. Bir zaman sonra kadının kocası geldi. Keciyi goremeyince ne oldu diye sordu. Kadın olup biteni anlattı. Kocası uzuldu. “Biliyorsun o keciden başka bir şeyimiz yok. Şimdi ne yapacağız?” diyerek kadını azarladı. Kadın: “Allahu teÂl rahîmdir, kullarını ac bırakmaz. Boyle guzel yiğitler gelip te, onları misÂfir etmeden gondermek insafa sığmaz” dedi, Daha sonra kadın, kocası ile Medine-i Munevvereye birşeyler alıp satmak icin gittiler. Hikmet-i ilÂhi Hazreti Hasan’a, BÂb-ı selÂm onunden gecerken rastladılar. Hasan ( radıyallahu anh ) kadını ve kocasını huzûruna cağırttı. Kadına: “Beni tanıdın mı?” dedi. Kadın: “Hayır” dedi. “Bir zamanlar senin evine uc kişi gelmiştik. Bize sut ikram etmiştin. Bir de kecini kesmiştik. Onlardan biri benim” dedi. Bunlara cok ikram da bulundu: Yanında fazla bir şeyi olmadığından, Beyt-ul-mÂl emînine adam gonderip, bin dirhem gumuş ve yuz koyun borc istedi. Getirdiler. Bunların hepsini kadına bağışladı. “Bizi mazur gorun” buyurdu. Bu karı-kocanın yanlarına adam vererek, Huseyin’e ( radıyallahu anh ) gonderdi. Hazreti Huseyin de bunları iyi karşılayıp, yanında bulunduğu kadar ikram etti. Fazla olmadığından Beyt-ul-mal emîninden bin dirhem gumuş ve ikiyuz koyun borc istedi. Hepsini kadına verip ozur diledi. Yanlarına adam verip, Abdullah bin Cafer’e ( radıyallahu anh ) gonderdi. Abdullah ( radıyallahu anh ): “İki İmÂm’a uğradınız mı?” buyurdu. “Evet” dediler. “Keşke daha once bana uğrasaydınız. Onların yanında duny malı bulunmaz, belki sıkıntı cekmişlerdir” dedi. Bunlar imamların yaptıkları ikramları soylediler. Abdullah ( radıyallahu anh ) da ikibin dirhem gumuş ve dortyuz koyun verdi. Mezkûr karı-koca yediyuz koyun ve dortbin dirhemi alıp sevinerek evlerine donduler.

EshÂb-ı kiramdan Dıhye ( radıyallahu anh ) devamlı ticÂret icin sefere gider gelirdi. Cok guzel yuzlu idi. CebrÂil (aleyhisselÂm) cok defa Resûlullahın ( aleyhisselÂm ) huzûruna Dıhye ( radıyallahu anh ) şeklinde gelirdi. Bir gun CebrÂil (aleyhisselÂm) Fahri Âlem ( aleyhisselÂm ) hazretlerinin huzûrunda bulunuyordu. O zaman henuz kucuk olan Hasan ve Huseyin ( radıyallahu anh )’dan biri CebrÂil aleyhisselÂmı gordu. Hemen kardeşinin yanına koşarak: “Dıhye ( radıyallahu anh ) dedemizin yanında oturuyor, haydi gidelim” dedi. Koşup mescide girdiler. CebrÂil aleyhisselÂmın dizlerine oturdular. Ellerini CebrÂil aleyhisselÂmın koynuna soktular. Resûlullah ( aleyhisselÂm ) torunlarının bu hareketini gorunce hicÂb edip, mani olmak istedi. CebrÂil (aleyhisselÂm), Resûlullahın mahcûb olduğunu gorunce dedi ki: “Ya Resûlallah! Nicin sıkılıyorsunuz? FÂtıma ( radıyallahu anha ) teheccud namazını kılarken Hak teÂl beni gonderir, bunların beşiklerini sallardım. FÂtıma ( radıyallahu anha ) rahatca namazını kılardı. Cocukların bu hareketini bana karşı edebsizlik saymayın. Bazan da bunların anneleri namazdan sonra uyurken, bunlar ağlardı. Hak teÂl yine beni gonderir, anneleri uyanmasın diye beşiklerini sallardım, ağlamazlardı. Bunların yanıma gelip, ellerini koynuma sokmalarında bir mahzur yoktur.” dedi.

Resûlullah ( aleyhisselÂm ) “Ey kardeşim CebrÂil! Şimdi bir şey yapmadılar. Daha ileri giderler endişesiyle mÂni oldum. Cunku, EshÂbımdan Dıhye ( radıyallahu anh ) isminde birisi vardır. Cok kerre sefere cıkar. Her donuşunde bunlara hediyye getirir. Sizi Dıhye ( radıyallahu anh ) zannedip, ellerini koynunuza soktular” buyurdu. CebrÂil aleyhisselÂm:

“Y Rabbi! Beni Habîbinin ( aleyhisselÂm ) yanında utandırma” diye du etti. “Oturduğun yerde gozlerini kapa, elini Cennete sok, eline ne gelirse al.” diye hitap geldi. CebrÂil (aleyhisselÂm) ellerini Cennete saldı. Bir yeşil salkım uzum, bir kırmızı nar eline geldi. Hazreti Hasan uzumu, Hazreti Huseyin de narı aldı. Bunları yerlerken bir dilenci geldi. “Ey Ehl-i beyt! O uzum ve nardan bana da verir misiniz?” dedi. Resûlullah’ın ( aleyhisselÂm ) yuksek yaratılışlı torunları vermek istediğinde CebrÂil (aleyhisselÂm) mÂni oldu. “Y Resûlallah! O dilenci şeytandır. Cennet meyvaları ona haram iken hile ile yemek istedi.”

Hazreti Huseyin’in yuzu, karanlık gecede etrÂfını aydınlatırdı. Yaya olarak yirmibeş defa hacca gitti. Beraberindekiler bineklere binse de, kendisi binmezdi.

Buyurdular ki: “Comerd efendi olur, cimri hor olur. Bu Âlemde bir mu’min kardeşinin iyiliğini, kendinden once duşunen, obur Âlemde daha iyisini bulur.”

Huseyin ( radıyallahu anh ), hep babasının yanında idi. Babası şehîd olunca, Medine’ye geldi. Hazreti MuÂviye’nin vefÂtında Yezîd’e bi’at etmedi. Kûfeliler kendisini cağırıp halife yapmak istedi. Kardeşi Muhammed bin HÂnefiyye, İbni Omer, İbni AbbÂs ve daha nice EshÂb-ı kiram ( radıyallahu anh ) mÂni oldular ise de, nasihatlerini dinlemeyip, yetmişiki kişi ile Mekke’den Irak’a yola cıktı. Yezîd, Şam’dan bunu haber alınca, Irak vÂlisi Ubeydullah bin ZiyÂd’a emir gonderip, Kûfe’ye sokma dedi. Bu da, Sa’d İbni Ebî VakkÂs’ın oğlu Omer’in kumandasında bir ordu gonderdi. İbni Omer, geri donmesini bildirdi ise de, imÂm kabûl etmeyip harp etti. Yanında bulunanlara da tekrar tekrar teslim olun denildi ise de, 72’si de şehîd oluncaya kadar savaşa devam etti.

SinÂn bin Enes Nehaî, Hazreti Huseyin’i, Hicret’in 61 (m. 681) yılında Muharremin onuncu gunu KerbelÂ’da şehîd etti. MubÂrek oğlu Zeynel’Âbidin kucuk olduğu icin oldurulmedi. Kadınlar ve imÂmın mubÂrek başı ile Şam’a gonderildi. MubÂrek başı, Mısır’da KarÂfe kabristanında medfûndur. Peygamberimizden bizzat işiterek rivÂyet ettiği hadîs-i şeriflerden bazıları:

“Kişinin İslÂmının guzelliği mÂlÂyaniyi terk etmesidir.”

“Resûlullah ( aleyhisselÂm ) yoldan gecen bir yahudinin cenÂzesi icin ayağa kalktı ve buyurdu ki: “Kokusu beni rahatsız etti.”

“Bahil (cimri) o kimsedir ki yanında ismim anıldığında bana salat ve selÂm getirmez.”

Yine İbnî AbbÂs ( radıyallahu anh ) anlatmıştır. Bir gun Hazreti Hasan ile Hazreti Huseyin’i gureştirdiler. Gureşmeye başlayınca, Resûlullah ( aleyhisselÂm ) tut y Hasan ( radıyallahu anh ) derdi. Hazret-i FÂtıma y Resûlallah! Yalnız Hasan’a mı diyorsun? Resûlullah ( aleyhisselÂm ) “İşte CebrÂil (aleyhisselÂm) tut y Huseyin! diyor”, buyurdular.

Hazret-i Huseyin ile ilgili olarak Peygamberimiz ( aleyhisselÂm ) buyurdular ki:

“Ben bir ağaca benzerim. FÂtıma, bunun koku, Ali govdesi, Hasan ve Huseyin meyvesidir.”

“Genc olarak Cennete girenlerin seyyidi Hasan ve Huseyin’dir.”

“Huseyin benden, ben de Huseyin’denim. Huseyin’i seveni Allahu teÂl sever. Huseyin torunlardan bir torundur.”

“Huseyin’i seveni Allahu teÂl sever.”
1) El-İstiÂb cild-1, sh. 378
2) Usûd-ul-gÂbe cild-2, sh. 18
3) Taberî, TÂrîh cild-2, sh. 272
4) Tam İlmihÂl Se’Âdet-i Ebediyye sh. 1015
5) EshÂb-ı KirÂm, sh. 348
6) KısÂs-ı Enbiya cuz-7, sh. 192
7)Refakat-ı Huseyn sh. 3
8) İkd-ul-ferîd cild-2, sh. 219
9) EnsÂb-ul-eşrÂf cild-4, sh. 82
10) El-KÂmil fi’t-TÂrîh cild-4, sh. 48
11) Musned-i Ahmed bin Hanbel cild-4, sh. 242
12) Sahîh-i Muslim cild-7, sh. 130
__________________