RUFAİ TARİKATI PİRİ

Seyyid Ahmed er-Rufai Hazretleri baba tarafından Seyyid, ana tarafından Şerif olmaları sebebiyle; kendilerine "Ebu'I-Alemeyn" denilmiştir. Manası: "Seyyidlik ve Şeriflik sancaklarının Sahibi" demektir.
Soy zincirlerinin birincisi şoyledir:
"Seyyid Ahmed er-Rifai, Seyyid Ebu'I-Hasan Ali, Seyyid Ahmed Yahya, Seyyid Sabit Ebu'I-Hazım, Seyyid Ali Hazım, Seyyid Ahmed, Seyyid Ali, Seyyid Muhammed Ebu'I-Mekarim, Seyyid Mehdi, Seyyid Ebu'I-Kasım, Seyyid Hasan, Seyyid Huseyn, Seyyid imam Musa Kazım, Seyyid imam Ca'fer-i Sadık,Seyyid imam Muhammed Bakır, Seyyid imam Zeynul'abidin,
Seyyid imam Huseyn, Seyyiduna Ali el- Murtaza."
(Allah Onlardan razı olsun ve sırlarını yuceltsin)
Ahmed er-Rufai Hazretleri'nin Tarikat Silsilesi:
1 - Seyyid-i Kainat Hazret-i Muhammed Mustafa (SallallahuAleyhi Vesellem)
2 - Seyyiduna Ali el-Murtaza
3 - Seyyiduna Hasan-ı Basri
4 - Seyyiduna Habib-i Acemi
5 - Seyyiduna Davud-i Tai
6 - Seyyiduna Ma'ruf-i Kerhi
7 - Seyyiduna Seriyy-i Sakati
8 - Seyyiduna Cuneyd-i Bağdadi
9 - Seyyiduna Ebu Bekr-i Şibli
10 - Seyyiduna Ebu Ali Rudbari
11 - Seyyiduna EbuAli Gulam-ı Turkan
12 - Seyyiduna Ebu'I-Fazl bin Kamıh
13 - Seyyiduna Aliyyu'I-Kari el-Vasıti
14 - Seyyiduna Ahmed er-Rifai
(Allah Onlardan razı olsun ve sırlarını yuceltsin)
Ahmed RıfÂî hazretleri doğmadan once dayısı buyuk Âlim Mensûr BetÂihî bir gun ruyÂsında Peygamber efendimizi gordu. Ona; "Ey Mensûr! Kız kardeşin, kırk gun sonra Ahmed isminde bir cocuk dunyÂya getirecek. Bu cocuğu, Aliyyul KÂrî VÂsıtî'nin terbiyesine teslim et. Bu zÂt, Allah indinde azîzdir. Sakın ihmÂl etme." buyurdu. Bu ruyÂdan tam kırk gun sonra Ahmed dunyÂya geldi.

Ahmed RıfÂî yedi yaşında iken babası vefÂt etti. Onu, dayısı Mensûr BetÂihî, husûsi bir ihtimÂm ile buyuttu, ilim oğretti. Once Kur'Ân-ı kerîmi ezberledi. Kur'Ân-ı kerîm hocası Abdulmelik Harnutî'dir. Ahmed RıfÂî henuz yedi yaşında iken bir gun Allahu teÂlÂnın zÂtına ve sıfatlarına Âit bilgilerde mÂrifet sÂhibi olan hocası Abdulmelik Harnutî'yi ziyÂrete gitti. Hocası ona; "YÂ Ahmed! Sana diyeceğim şu şeyleri hÂfızanda tut, ezberle ve hic unutma!" deyince "Peki efendim." dedi. Abdulmelik Harnutî buyurdu ki: "Başkalarına iltifat edip gezen, hedefine varamaz ve hakîkate kavuşamaz. Şupheden kurtulamayanın, dunyevî duşunenin, nefsî arzularının peşinde olanın; felÂha, hidÂyete kavuşması duşunulemez. Bir kimse, kendi kusûrunu, noksanını bilmiyorsa, butun zamÂnı da noksan gecer." Bu kıymetli sozleri hÂfızasına nakş etti. Bir yıl bu sozlere gore amel etti. Bir yıl sonunda hocasından yine nasîhat istediğinde buyurdu ki: "Hakîkî Âlimleri, evliyÂyı tanıyamamak cok kotudur. Tabîbin hasta olması ne fenÂ, akıllı kimsenin cÂhil kalması ne kotudur."

Ahmed RıfÂî, cocukken bir grup evliyÂnın yanından geciyordu. Hepsi ona bakıyorlardı. Birisi; "L ilÂhe illallah Muhammedun Resûlullah, bu mubÂrek ağac (cocuk) buyumeye başladı.", ikincisi; "Biraz sonra dallanır.", ucuncusu; "Kısa zamanda golgesi etrÂfı burur.", dorduncusu; "Cok gecmeden meyve verir ve ay gibi etrÂfa ışıklarını salar.", beşincisi; "Yakında, insanlar onun kerÂmetlerini, fevkalÂde hÂllerini gorurler. O, insanların ihtiyaclarını istediği kimse olur.", altıncısı; "Pek kısa zamanda şÃ‚nı pek yucelir.", yedincisi; "Onun talebeleri pek fazla olur." dediler.

Ahmed RıfÂî hazretleri, namaz kılarken benzi sararır, kendinden gecerdi. Gonlunde hissettiklerini, zÂhirinden takib etmek mumkundu. Fakat heybetinden kimse cesÂret edip soramazdı. Bir gun kendisi; "Namaza kalktığım zaman sanki Allahu teÂl bana KahhÂr sıfatıyla tecellî edecek diye korkuyorum." buyurdu.

Seyyid Ahmed RıfÂî; orta boylu, nûr yuzlu, buğday benizliydi. Sacları siyah, sakalı seyrek, alnı acık ve geniş idi. Gozlerine surme ceker, tebessum buyururdu. Guzel konuşmaları ile kalpleri harekete getirir, sohbetine doyum olmazdı. Kursude oturarak konuşurdu. Konuşmaya başlayınca, sesini uzak ve yakındakiler işitirlerdi. Cevre koydeki kimseler de, aynı şekilde duyarlardı. İnsanlar evlerinin uzerine cıkar, Seyyid Ahmed RıfÂî, yanlarındaymış gibi dinlerlerdi. Oyle ki, butun kelimeleri eksiksiz anlaşılırdı. Hatt sağırlar, yarım işitenler, onun sohbetine katıldıkları zaman, Allahu teÂlÂnın ihsÂniyle kulakları acılır, soylenilenleri işitirler ve anlarlardı. Beyaz gomlek giyer, pirinc unundan ekmek yaptırıp yerdi. MisÂfirler icin verdiği yemek hÂricinde başka bir şey yemezdi. Yemeği soğutarak yer, misÂfirsiz iftar etmezdi. Kendisine Âit misÂfir konağı, her gun dolup taşar, gunde iki oğun yemek cıkardı. Yolda her rastladığı kimseye, hatt cocuklara bile selÂm verirdi. Hastaların sıhhatlerini sormak icin uzak yollara gitmekten uşenmez, onları ziyÂretten zevk alırdı. İhtiyarlara, ÂmÂlara, sıkıntıda olanlara yardımcı olurdu. Peygamber efendimizin; "Kim, sacı sakalı ağarmış musluman bir kimseye ikrÂm ederse, Allah da ona ihtiyarladığında hurmet ve ikrÂmda bulunacak kimseleri vazîfelendirir, ona ikrÂm ederler." hadîs-i şerîflerinde bildirildiği gibi hareket etmeyi Âdet edinmişti.

Alcak gonullu olduğundan, hic bir mecliste baş koşeye gecmez ve seccÂde uzerinde oturmazdı. Daim az konuşur ve; "Sukûtla emr olundum." buyururdu. Bircok def azamet-i ilÂhiyye tecellisine mazhÂr olup, guneşin karşısında buzun eridiği gibi kendisi de bir avuc su gibi kalıncaya kadar eridiğini hisseder sonra ilÂhî rahmet yetişerek eski hÂlini bulurdu. Daha sonra da cemÂatine hitÂben; "CenÂb-ı Hakkın lutfu olmasa, yanınıza donemezdim." derdi.

Ahmed RıfÂî hazretlerinin talebelerine bağlılığı cok fazlaydı. Onların arasında bulunmanın, onlarla sohbet etmenin, buyuk sevaplar hÂsıl eden ibÂdet olduğunu buyurur ve talebelerine de kendi talebelerine boyle yapmalarını tavsiye ederdi.

Talebeleri ile sohbet ederken insanların kendini beğenmesi ile ilgili bir soru sorulduğunda:

"İlminin fazla, amelinin cok olması ile gurûra kapılan kimse, mÂrifet sÂhibi değildir. Cunku şeytan da pek fazla bilgiye sÂhipti. Mantık yurutmek sûretiyle, ateşin topraktan daha hayırlı olduğunu iddi etti. Halbuki meleklere hocalık yapıyordu. Sonunda kendi nefsinin ustun olduğunu soyleyip kibirlendi. Boylece Allahu teÂlÂnın gadabına uğradı ve lÂnete mustehak oldu. Ebedî olarak rahmet dergÂhından kovuldu. Ey oğlum! Sakın! Cok sakın! İyi ibÂdetlerine, yuksek ilmine aldanma. Cunku Bel'Âm-ı Baûr ve Bersisa, en cok ibÂdet edenlerdendiler. Fakat sonunda, nefs ve şeytana uyarak dunyÂya bağlandılar. Âhiretlerini ziyÂn ettiler. Rezîl rusv oldular.

Ey oğlum! Kalbinde ufak bir leke gorursen, oruc tut. Gitmezse, az konuşmaya bak. Gitmezse, gunahlardan şiddetle kac. Yine gitmezse, her hÂli iyi bilen Allahu teÂlÂya yalvarmaya, sızlanmaya başla.

Bilgisizlik olumdur. Allahu teÂl ilim verdikce canlanma başlar. Her bilgi bir vebÂldir. Bu vebÂlden kurtulmak amel etmekle mumkun olur. Her amel fayda vermez. Fayda vermesi Allahu teÂl icin yapılmaya bağlıdır. İhlÂs elde edilmedikce, kurtuluşa erilmez." buyurdu.

SÂlih musluman ve iyi bir kul nasıl olmalıdır? diye sorulunca, şoyle cevap verdi:

"SÂlih muslumanlar, Allahu teÂlÂnın hukmune boyun eğerler, gelen şiddet ve belÂlara sabrederler, aza kanÂat ederler. Allahu teÂlÂdan başkasından korkmazlar ve kimseden bir şey beklemezler. Ancak Allahu teÂlÂdan isterler. İnsana, yuksek makamları veren, aşağı duşuren azîz ve zelîl edenin Allahu teÂl olduğunu bilirler. SÂlih muslumanlar, Peygamber efendimizin sunnet-i şerîflerine tam uyarlar. Onların korkusu, son nefes icindir. Onlar, az konuşurlar. Ofkelerini tutarlar, şehvetlerini yenerler. Nefslerinin arzularını yapmazlar. Allahu teÂlÂyı unutturacak butun engelleri ortadan kaldırarak, hep O'nunla berÂber olmaya bakarlar. Boylece nefslerini alcaltıp, ruhlarını yukseltirler.

Nefse, Allahu teÂlÂnın kaz ve kaderine rız gostermek kadar zor gelen bir şey yoktur. Cunku, kadere rÂzı olmak, Allahu teÂlÂnın hukmune boyun eğmek, nefsin isteklerine zıttır. Nefs bunları istemez. SaÂdete kavuşmak, nefsin rızÂsını terk edip, Allahu teÂlÂnın rızÂsına koşmakla mumkundur. SaÂdete kavuşanlara mujdeler olsun."

Allah adamlarıyla berÂber olmayı sever, onların duÂlarını almaya calışırdı. Duşkunleri cok sever, her zaman onları himÂye ederdi. Eli, ayağı olmayan veya cuzzam gibi ağır hasta olan kimseleri yanına alır, onları bizzat kendi elleriyle yıkar, temizler ve elbiselerindeki yırtıkları yamardı. Bunlardan haz duyduğunu bildirir, talebelerini de teşvîk ederdi. Acıkmış bir fakîri gorse, gider kendi eliyle yiyecek hazırlar, berÂberce yerlerdi. Buyururdu ki: "Butun evliyÂlık yollarından gecirildim. Fakat fakirlik, başkaları gozunde hakîr olmak ve hastalık gibi Allahu teÂlÂya yakın ve daha uygun yol goremedim."

Bir yere gidip de donerken, yanında hazır bulundurduğu ipine, topladığı odunları bağlardı. Bunları getirir, şehirde bulunan dul, yetim, fakir, hasta olanlara dağıtırdı. Duny malına hic kıymet vermez, onları dîne hizmette kullanırdı. Kendisi icin, dunyÂlık nÂmına hicbir şey alıkoymazdı. Butun malını fakir muslumanlara dağıtırdı.

İbrÂhim Bestî isminde bir kimse, Ahmed RıfÂî hazretlerini hic sevmezdi. Hakkında uygun olmayan cirkin şeyler soylerdi. Bir gun hakÂret dolu bir mektup yazıp, birisiyle gonderdi. Ahmed RıfÂî gelen kimseye, mektubu sesli olarak okumasını soyledi. O kimse, her turlu iftirÂnın bulunduğu bu mektubu okuyunca, Seyyid hazretleri, sukûnetle dinlediler ve; "Doğru soylemiş. Eğer Allahu teÂlÂnın indinde şupheli bir durumum yoksa, insanların bana ettiği iftirÂlara hic aldırış etmem." buyurdular ve mektubuna cevap olarak şunları yazdırdılar: "Muhterem İbrÂhim Bestî hazretleri, Allahu teÂl beni dilediği gibi ve istediği yerde yarattı. Sizin doğruluğunuza guveniyorum. Hayır duÂlarınızdan beni mahrum bırakmamanızı ve haklarınızı helÂl etmenizi yuksek zÂtınızdan istirhÂm ediyorum." Bu tevÂzu dolu mektubu alan İbrÂhim Bestî cok şaşırdı. Yuzunu yerlere surup dışarı cıktı gitti. Nereye gittiği ve nerede olduğu bilinemedi.

Bir kimse Ahmed RıfÂî hazretlerini cekemez, onu hep kotuler, aleyhinde konuşurdu. Onun yuksek hallerini inkÂr eder, hicbirini kabûl etmezdi. Ahmed RıfÂî hazretlerinin talebelerinden kimi gorse, onceden hazırladığı mektubu eline verip, hocasına goturmesini tenbih ederdi. Ahmed RıfÂî hazretleri de mektubu acınca, "Ey Mulhid, ey bid'atcı, ey zındık... gibi cok cirkin şeylerin yazılı olduğunu gorurdu. Mektubu getiren talebesine bir mikdÂr para verip, o kimseye goturmesini soyler ve; "Sen benim sevap kazanmama vesîle oluyorsun, cenÂb-ı Hak sana hayırlar ihsÂn etsin, diye soylediğimi bildiriniz." derdi. Bu kimse, uzun muddet bu şekilde kotu hakÂretlerine ve iftirÂlarına devÂm etti. Sonunda Âciz kaldı. Ahmed RıfÂî'nin verdiği bu cevaplardan utanmaya başladı. Yaptığı hareketlerden pişman olup, tovbe etti. Ozrunu beyÂn etmek uzere, af dilemek icin, Ahmed RıfÂî'nin huzûruna doğru hareket etti. Bulunduğu şehre yaklaşınca başını actı, uzerinden ortusunu cıkardı, boynuna da bir yular taktı. Bir kimseye de bu yuları tutup, ceke ceke Seyyid hazretlerinin huzûruna goturmesini rica etti. Ahmed RıfÂî onu bu hÂlde gorunce, "Ey kardeşim! Seni bu hÂle getiren nedir?" diye sorunca; "Yaptıklarım." dedi. Seyyid Ahmed; "Ey kardeşim! Yaptığınız sÂdece birer hayırdır." buyurdular. O kimse yaptıklarına pişmÂn olduğunu bildirerek ozur diledi. Ozru kabûl edilince, Ahmed RıfÂî'nin sÂdık talebelerinden oldu.

Devlet ileri gelenleri sık sık mektup yazarak Ahmed RıfÂî'den nasihat isterlerdi. Cunku onlar Ahmed RıfÂî'nin buyuk Âlim ve evliy bir zÂt olduğunu biliyorlardı. Bunlardan biri olan AbbÂsî halîfesi Ebû Ahmed Mustencid BillÂh, bir adamını gondererek, Seyyid Ahmed RıfÂî hazretlerinden nasîhat istedi. Halîfe, Ahmed RıfÂî hazretlerine gonderdiği mektupta şoyle yazıyordu:

"BismillÂhirrahmÂnirrahîm. Emîr-ul-mu'minîn'den Seyyid Ahmed RıfÂî'ye! Sizden nasîhat istiyorum. Cunku ben, sizin nasîhatlarınıza cok muhtÂcım. Bana yapacağınız nasîhatlar cok faydalı olacak. Allahu teÂlÂnın size ihsÂn ettiği kıymetli bilgilerden bana yazınız. Cunku siz, Allahu teÂlÂnın mÂnevî lutuflarına mazhar olan bir zÂtsınız. Bana ve butun muslumanlara du ediniz."

Seyyid Ahmed RıfÂî, mektubu okuduktan sonra; "Ne diyeyim! Eğer nasîhate gucum yetmez desem, riy olur. Eğer gucum yeter desem, hoş bir şey olmaz. L havle vel kuvvete ill billÂhil aliyyil-azîm." dedi. Sonra kÂğıt istedi. Talebelerinden Ahmed bin Abdulmuhsin Tarrî'ye şoyle yazdırdı:

"BismillÂhirrahmÂnirrahîm. Allahu teÂlÂya hamd u senÂlar olsun. Onun Resûlune salÂt ve selÂm olsun. Nasîhat isteyen mektubunuz bana ulaştı. Peygamber efendimiz; "Din nasîhattir, din nasîhattir, din nasîhattir." buyurdu. Eğer bu hadîs-i şerîf olmasaydı, sana bu nasîhati yapmazdım. Cunku, senin gibi insanlara nasîhat icin iki şart lÂzımdır: 1) Nasîhat edenin ihlÂslı olması, 2) Amel etmek şartıyla, din kardeşinin yaptığı nasîhatı kabûl etmek.

Ey muminlerin emîri! Resûlullah'ın sunnetine tÂbi olarak, Allahu teÂlÂnın emirlerini nefsinde yaşar ve Allah'ın emirlerine saygı gosterirsen, insanlar da senin memurlarına saygı gosterirler.

Ey emîr! Bizans Kayserinin ve mecûsî sultanlarının memleketlerindeki kuvvetlerine bakma. Onlar cÂhil oldukları icin, hakdan uzaklaşıp, dunyÂlıklara yoneldiler. Onlar olunceye kadar duny muhabbeti ve arzusu ile yaşadılar. Emri altında olanlara, yumuşaklıkla iyi muÂmele etmediler. Onlara guc gelecek işler emrettiler.

Ey muminlerin emîri! Sana gelince; sen, muslumanların malını, canını ve memleketlerini muhÂfaza et. Her işinde Allahu teÂlÂdan kork. Her hÂlinde Peygamber efendimizin emrine uy. O zaman, Allahu teÂlÂnın himÂyesinde, Resûlullah'ın golgesinde olur, sozu gecerli biri olursun. Allahu teÂl meleklerden olan ordularını sana yardımcı gonderir.

Ey muminlerin emîri! Bu dunyÂda, yiyecek, icecek ve giyecek şeylerden her gelene dikkat et. İnsanlara zulm etmekden sakın. Şeytan seni aldatıp zulme yonelttiği zaman, nefsine; "ŞÃ‚yet zulmedilen, hapsedilen, kahredilen, iftir edilen sen olsaydın, kendin icin sultandan ne isterdin?" diye sor. Kendine nasıl muÂmele edilmesini istiyorsan, insanlara oyle muÂmele et. Cunku sen boyle yaparsan, adÂleti ve insanlığın îcÂbını yerine getirmiş olursun. Şunu iyi bil ki senin mulk ve devletin, Allahu teÂlÂnın mulkune gore pek azdır. Sen ve senin mulkun, Allahu teÂlÂnın mulkudur.

Ey muminlerin emîri! Senin dunyÂda nasîbin; seni golgeleyecek mikdÂrda golge, seni ortecek kadar elbise, seni doyuracak kadar yiyecek, mallarından sana Âit olan mikdÂrdır. Sen, Allahu teÂlÂnın emirlerine riÂyet etmek sûretiyle, O'na karşı olan edebi gozetirsen, Allahu tealÂnın lutuf ve ihsÂnlarına kavuşursun. Allahu teÂlÂnın emrine uymaz, mahlûklarına zarar verirsen, zÂlim olursun.

Ey muminlerin emîri! Şunu iyi bil ki, sultanların ordusu, adÂlettir. Bekcileri, yaptıkları işlerdir. HÂllerini bildiren defterleri ise, emri altında calışanlar ve arkadaşlarıdır. Bu defterler, halkın gozu onundedir. Onun icin bu defterleri ıslÂh et, muhÂfazasını sağlam yap, ordunu kuvvetlendir. Akıllı ve dindar kimselerle berÂber ol. Katı kalbli, zÂlim ve dalÂlette olan, sapık kimselerden uzak dur. Cunku boyle kimseler, senin duşmanlarındır. İşlerini, kadınların, genclerin ve muruvvetsiz kimselerin eline verip, onların oyuncağı hÂline getirme. Cunku onlar işleri karıştırır, kotu bir şekilde sonuclanmasına yol acarlar.

Bir işi yapmak istediğin zaman, insaflı ve adÂletli ol ki, hakkı olmayan birine o işi teslim etmeyesin. Allahu teÂlÂyı zikret. Kendini haksızlık yapmaktan uzak tut. Cunku bulunduğun makam, hak uzere bulunulacak, hak uzere yurunulecek bir makamdır. Kızdığın zaman affa sarıl. Cunku affetmek sûretiyle yapacağın hatÂ, cez vermek sûretiyle yapacağın hÂtadan daha iyidir.

İşlerinde, dindÂr, hikmet ehli, din gayreti bulunan kimseleri sec. Onlar arasından da, tabiat bakımından guzel, akıl bakımından olgun, goruşu ve konuşması iyi, delîli sağlam olanlarını sec. Allah ve Resûlunu en iyi bilen kimseleri sec. AdÂlet husûsunda, iyi veya kotu, mumin veya kÂfir, herkese eşit muÂmele et. Dînin ve din ehlinin, Âlimlerin hakkını gozet. VefÂt edip Rabbine kavuştuğun zaman, Âkıbetinin iyi olmasına vesîle olacak işleri yap."

EvliyÂya hurmetin nasıl olacağı sorulduğunda buyurdu ki:

"Allahu tealÂnın evliy kullarının ustunluğunu kabûl etmeli ve onlara cok hurmet gostermelidir. Cunku onlara, kıyÂmet gununde korku ve huzun yoktur. Velî olan kimse, cenÂb-ı Hakk'a pek fazla muhabbet besler, îmÂnları kemÂl mertebesindedir ve takv uzeredirler. Allahu teÂlÂ, evliyÂsına zorluk gostermez. BÂzı semÂvî kitaplarda; "Benim velî kullarımdan birine eziyet eden, bana harb ilÂn etmiş olur." buyrulmaktadır. CenÂb-ı Hak, velî kullarını korur, onlara eziyet edenlerden intikam alır. Onları sevenleri ise muhafaza eder, korur. Evliy ile berÂber olmalı, onları sevmelidir. Onlar hakkında hicbir zaman kotu soz sarfetmemeli, sû-i zan etmeyip, husn-i zan icinde bulunmalıdır.

Ahmed RıfÂî hazretleri hacca gitti. Hac donuşu Medîne-i munevverede Resûl-i ekremin mubÂrek turbesini ziyÂreti esnÂsında şu meÂldeki manzûmeyi soyledi:

"Uzaktık, toprağını opmek icin efendim,

Kendim gelemez, vekîl rûhumu gonderirdim.

Şimdi seni ziyÂret nîmeti oldu nasîb,

Ver mubÂrek elini, dudağım opsun Habîb!"

Şiir bitince, Peygamberimizin kabrinden mubÂrek elleri gorundu. Seyyid Ahmed RıfÂî de, son derece tÂzim ve hurmetle onu optu. Orada bulunanlar hayretle hÂdiseyi gordu. Peygamber efendimizin mubÂrek ellerini optukten sonra, Ravda-i mutahheranın kapılarının eşiklerine yattı. Ağlayarak, oradaki cemÂatın cumlesine; "Uzerime basarak geciniz." diye yalvardı. Âlimler başka kapılardan cıkmağa mecbur oldu. Diğer kimseler uzerine basarak kapıdan cıktılar. Bu kerÂmet pek meşhûr olup, dilden dile gunumuze kadar gelmiştir.

Ahmed RıfÂî hazretleri, hayÂtını hep dîne hizmet ile gecirirdi. Bid'at sahiplerine oğut verir gittikleri yolun bozukluğunu bildirir, kurtuluşlarına vesîle olurdu. Ahmed RıfÂî hazretleri vefÂtına yakın ishale yakalanmıştı. Hastalık bir ay kadar devÂm etti. Hizmetcisi; "Efendim! Hicbir şey yemediğiniz halde, bu gelenler neredendir?" diye sordu. O da; "Bu gelen ettir. Dışarı cıkıyor. Artık eridi kalmadı. Yalnız kemiklerimin icindeki ilik kaldı. O da bugun cıkar biter. Yarın da Allahu teÂlÂya gitme gunudur." buyurdu. İyice ağırlaştığı zaman hizmetcisi; "Efendim! Kavuşmak vakti yaklaştı herhalde." deyince; "Evet oyle gorunuyor. Hastalığımın şu son zamÂnında bÂzı hÂdiseler cereyÂn etti. İnsanlar uzerine buyuk bir bel gelmekteydi. Bu belÂlara karşı kendi vucûdumu fed edip, bu belÂnın giderilmesi icin, Allahu teÂlÂya yalvardım. Allahu teÂl kabul buyurdu." dedi. Daha sonra mubarek yuzunu toprağa surmeye başladı. Yuzu gozu toz toprağa bulanmış bir halde ağlayarak; "Y Rabbî! Affet!" Y Rabbî! İnsanların uzerine gelecek olan dert ve belÂlar icin beni siper yap da, belÂlar benim uzerime yağsın." diye yalvardıktan sonra kelime-i şehÂdet getirip; "DunyÂda Âhiret icin calışıp yorulan pişman olmaz, rÂhata kavuşur. Her hayr işleyenin ameli kendisine sunulacaktır. Her şer, kotu iş yapanın da ameli kıyÂmet gununde onune cıkacaktır." buyurdu. 1182 senesi Ağustos ayının 23'unde Perşembe gunu (H.578 CemÂziyelevvel ayının 22. Perşembe gunu) ikindi vaktinde, altmış altı yaşında Mısır'da vefÂt etti.

CenÂze namazını kılmak icin cok kalabalık toplandı. Binlerce insan mubarek cenazesini taşımak icin gayret gosterdi. Dedesinin turbesine defn edildi. Mubarek kabr-i şerîfleri her zaman ziyÂretcilerle dolup taşmakta, ziyÂret edenler rûhÂniyetinden istifÂde etmektedirler.

Ahmed RıfÂî hazretleri buyurdu ki:

Allahu teÂlÂnın sevgili kulları olan velîleri vesîle ederek, cenÂb-ı Haktan bir şeyler istenebilir. Onları vesîle ederek bÂzı ihsÂnlara kavuşulursa, bu yardımları ve ihsÂnları evliyÂdan bilmemek lÂzımdır. İhsÂnı yapan Allahu teÂlÂdır. Cunku velîler, kendiliklerinden bir şey yapmazlar. Allahu teÂl onları cok sevdiği icin, onların du ve hÂtırı ile yaratır. Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde buyurdu ki: "Sacları dağınık, kapılardan kovulan oyle kimseler vardır ki, bir şey icin yemin etseler, Allahu teÂl onları doğrulamak icin o şeyi yaratır." Allahu teÂlÂ, sevdiği kullarını yalancı cıkarmamak icin, yemin ettikleri şeyleri bile yaratınca, duÂlarını elbette kabûl buyurur. Allahu teal Mu'min sûresinin altıncı Âyetinde meÂlen; "Bana du ediniz; duÂnızı kabûl ederim." buyurdu. DuÂların kabûl olması icin şartlar vardır. Bu şartları taşıyan duÂ, elbet kabûl olur. Herkes bu şartları bir araya getiremediği icin, duÂlar kabûl olmuyor. Bu şartları yerine getiren velîlerin, Âlimlerin du etmeleri icin, onlara yalvarmak, şirk olmaz. Allahu teÂlÂ, soylenilenleri, sevdiklerinin rûhlarına işittirir. Onların hÂtırı icin istenileni yaratır. EvliyÂnın rûhlarından yardım istenir. Cunku, Allahu teÂlÂnın sevdiği kullarının rûhları, diri iken de, oldukten sonra da, Allahu teÂlÂnın verdiği kuvvet ve izinle, dirilere yardım ederler. Boyle inanarak evliyÂdan yardım istemek, Allahu teÂlÂdan başkasına tapınmak olmaz. Allahu teÂlÂya tapınmak, O'na inanmak, O'ndan istemek olur. Aklı olan, bunu pek iyi anlar.
__________________