Aclık ne yedirtmez, tokluk ne dedirtmez
2001 Kış mevsimi, Samsun. Vatani gorevim sebebiyle acemilik eğitimi aldığım Samsun Sahra Sıhhiye Okulu’ndayım. Sabah erkenden kamuflajlarımı giyip, kahvaltı ve hemen akabinde sabah sporu ile gune başlıyordum. Akşama kadar aynı kıyafetin uzerimde olması sebebiyle odama gecince ilk fırsatta bu kıyafetten kurtulma gereksinimi duyuyordum.
Aynı odayı paylaştığım bir arkadaşım, universite sonrasında maddi yetersizlikler sebebiyle kısa sureliğine bir lokantada calışmış ve surekli olarak kebap tarzı yiyeceklerden bahsetmekteydi. Her seferinde “benim yanımda bunlardan bahsetmezsen sevinirim, sen anlattıkca acıkıyorum” dememe rağmen bazen alışkanlıktan bazen de inadına konuşmasını surdurmekte idi. Bir gece saat 22.30 civarı yine başladı anlatmaya: “Şimdi bi’ yaprak doner olsa, cıtır cıtır pidelerin uzerine bolca serpiştirilse, ustune de kızgın tereyağı gezdirilse. Oooo, yanına da kozlenmiş biber ve domates. Bi’ de kaymaklı koy yoğurdu. Hımmm… Şimdi ne guzel giderdi be!” Bir anda mide salgılarımda artış ve karnımda guruldamalar başladı, ardından yiyecek bir şeyler bulma arayışına girdim. Gercekten de durup dururken sevdiğiniz bir besini hayal ettiğinizde, tok olmanıza rağmen iştahınızı kabartabilirsiniz.
Her zaman icin dolabımda atıştırmalık kepekli biskuvi, fındık, kuru uzum tarzı besinler bulunurdu; ancak o akşam hepsi tukenmiş durumdaydı. Kamuflaj olmadan kantine inmek yasaktı. Buna rağmen tam tekmil giyinip, 3 kat aşağı inip, kuyrukta dakikalarca sıra bekleyip karnımı doyurmaya razıydım, ama o saatte kantin de kapalıydı. Ne yapacağımı bilemedim. Sanki kan şekerim yavaş yavaş duşmeye başladı, rengim soldu, huzursuzluk ve asabiyet kendini gostermeye başladı. Dilenci gibi gezinmeye başladım ve birkac arkadaştan atıştırmalık bir şeyler talep ettim ama nafile. Son olarak “Okan’da her zaman yiyecek bir şeyler olur, bi’ de O’na sorayım” dedim. Alt kata indim ve bir umutla meslektaşımın koridorun sonundaki odasına koşuverdim. Kapı girişinde karşılaştığım Okan’la aramızda:
- Bizimki yine İskender kebaptan falan bahsetmeye başladı. Bugune kadar kac defa kendisini uyardım, ama bir turlu soz geciremiyorum.
- Sen de İskender hayaliyle acıktın tabi…
- Hem de nasıl, karnım adeta zil calıyor. Dolabımda bir şey kalmamış, kantin de kapandı. Sende her zaman yiyecek bir şeyler olur, 2 lokma atıştırmalık bir şey var mı?
- Tuh yaaa, 5 dakika once gelseydin keşke. Odadaki arkadaşlarla ne var ne yok hepsini supurduk şimdi.
- Sağlık olsun, yine de teşekkurler dostum (caresizlikten ne yapacağımı bilmiyordum; tam arkamı donmuş ve odama doğru yonelmiştim ki arkadan bir ses geldi).
- Dur bi’ dakika, dolabımda biraz kuru ekmek olacaktı. İster misin?
- İstemez olur muyum? Bu iyiliğini asla unutmayacağım (uzattığı 3 dilim kuru ekmeği aldığımda piyangonun buyuk ikramiyesini kazanmış gibi sevincliydim). Binlerce kez teşekkurler…
şeklinde bir konuşma gecti. O gece yediğim 3 dilim kuru ekmek, hayatımdaki en guzel yemekti. O gun bu gundur uzun sure ac kalmamaya, yemek programlarını izlememeye, meşhur yemeklerin veya restoranlarının konusunun acıldığı muhabbetlere pek fazla katılmamaya ozellikle dikkat etmekteyim. Zaten meslek icabı “şimdi sıralayacağım zararlı yiyeceklerden uzak durun” diyerek surekli o besinleri aklımıza getirmekteyiz. Bir de mesai sonrası, eve iş getirmek (!) hic hoş olmuyor bazen.
Hic duşundunuz mu? Duyu organlarımız besinleri yeme, icme konusunda bizleri teşvik eder mi acaba? Albenisi yuksek bir pastane vitrinini gormek, televizyon reklamlarında asitli iceceğin şişeden bardağa dokulme sesini duymak, seyyar satıcı arabasının yanından gecerken kokorec kokusunu almak, fırından yeni cıkmış gevrek bir simit, pide veya ekmeğe dokunmak kuşkusuz herkesin iştahını kabartmaya yardımcı olacaktır. Yukarıdaki hikayede olduğu uzere, bir besini hayal ederek de karnınızın acıkmasını sağlayabilirsiniz.

[h=2]Muğla Diyetisyen uzmanlarına ulaşmak icin tıklayın![/h]