Hicret’ten birkac yıl sonraydı... Yetim bir cocukla bir sahabi arasında, hurma ağacı se*bebiyle anlaşmazlık cıkmıştı. Mesele Peygamberimize intikal etti. Re*sû*lul*lah da her iki tarafı dinledikten sonra, sahabi lehine hukum verdi. Bunun uzerine cocuk ağlamaya baş*ladı. Peygamberimiz, yetimin ağlamasına daya*namadı. Sahabiden, ağacı cocuğa bağış*lamasını istedi. Fakat sahabi kendisinin de ihtiyacı olduğunu soyleyerek ozur beyan etti.

SÂbit bin Dahdaha da oradaydı. Re*sû*lul*lah’ın uzulduğunu gorunce, “YÂ Re*sû*lal*lah, benim malımdan meyveli bir hurma ağacını bu yetime vermemi uygun gorur musun?” diye sordu. Peygamberimiz (a.s.m.), “Bunun karşılığı cennette bir hurma ağacıdır.” mukabelesinde bulundu. Hz. SÂbit, daha fazla beklemeden hurma ağacını o sahabiden satın aldı ve yetim cocuğa verdi. Peygamberimiz onun bu davranışından son derece memnun oldu, “YÂ Rab, SÂbit bin Dahda*ha’ya cennette yemişli bir hurma ağacı nasip et!” diyerek duada bulundu.

O gunden sonra Hz. SÂbit’in tek duşuncesi vardı: Allah yolunda bir an once şehit olmak… Bu arzuyla yanıp tutuşuyor, bunun icin dua ediyordu.

Nihayet arzu ettiği fırsat, Uhud Harbi’nde karşısına cıktı. Muslumanların boz*guna uğradığı, Re*sû*lul*lah’ın olum haberi yayıldığı bir sırada gur bir şekilde şoyle seslendi:

“Ey Ensar topluluğu, bana geliniz! Bana geliniz! Ben SÂbit bin Dahdaha’yım, bana geliniz! Şayet Re*sû*lul*lah şehit edildiyse, Allah olumsuzdur. Dininiz icin calışınız. Şuphesiz Allah size yardım edecektir.”

Onun sesini duyan birkac kişi yanına geldi. Hep birlikte hucuma gectiler. Fa*kat kalabalık ve azgın muşrik guruhu karşısında fazla dayanamadılar. Carpışa carpışa şehit oldular.

Allah onlardan razı olsun![1]


_____________________________________
[1]Usdu’l-Gàbe, 1: 222; İsÂbe, 1: 191.

ALINTI#

__________________