79. Yûsuf, "Malımızı yanında bulduğumuz kimseden başkasını tutmaktan Allah'a sığınırız. Şuphesiz biz o takdirde zulmetmiş oluruz" dedi.

80. Ondan umitlerini kesince, kendi aralarında konuşmak uzere bir kenara cekildiler. Buyukleri dedi ki: "Babanızın Allah adına sizden soz aldığını, daha once de Yûsuf hakkında işlediğiniz kusuru bilmiyor musunuz? Artık babam bana izin verinceye veya Allah, hakkımda hukmedinceye kadar buradan asla ayrılmayacağım. O, hukmedenlerin en hayırlısıdır."

81. "Siz babanıza donun ve deyin ki: "Ey babamız! Şuphesiz oğlun hırsızlık etti, biz ancak bildiğimize şahitlik ettik. (Sana soz verdiğimiz zaman) gaybı (oğlunun hırsızlık edeceğini) bilemezdik."

82. "Bulunduğumuz kent halkına ve aralarında olduğumuz kervana da sor. Şuphesiz biz doğru soyleyenleriz."

83. Yakub, "Nefisleriniz sizi bir iş yapmağa surukledi. Artık bana duşen, guzel bir sabırdır. Umulur ki, Allah onların hepsini bana getirir. Cunku O, hakkıyla bilendir, hukum ve hikmet sahibidir" dedi.

84. Onlardan yuz cevirdi ve, "Vah! Yûsuf'a vah!" dedi ve uzuntuden iki gozune ak duştu. O artık acısını icinde saklıyordu.

85. Oğulları, "Allah'a yemin ederiz ki, sen hÂl Yusuf'u anıp duruyorsun. Sonunda uzuntuden eriyip gideceksin veya helÂk olacaksın" dediler.

86. Yakub, "Ben tasa ve uzuntumu ancak Allah'a arz ederim. Ben, Allah tarafından sizin bilmediğiniz şeyleri bilirim" dedi.
__________________