Her şey Allah’ı zikreder, fakat farklı zikreder. Kimi kal diliyle, kimi de hal diliyle zikreder. Kimi insan lisanıyla, kimi kuş diliyle, kimi hayvan diliyle, kimi varlık diliyle zikreder.

Yer, gok, atom lisan-ı haliyle Allah’ı zikrettiği gibi, KÂbe de lisan-ı haliyle Allah’ı zikretmektedir.

Bir harf yazarsız olmadığı sırrınca “benim yazarım Allah’tır” der onu zikreder. Guneş yedi renkli ışığının diliyle “Allah birdir” der onu zikreder. Yerkuresi, -cansız ve şuursuz bir varlık olduğu halde- yuvarlağımsı yapısıyla, mevsimleri, gece gunduzleri, ayları ve yılları netice veren cok hikmetli işlere imza atarak “Allah hakimdir” der onu zikreder.

Bunun gibi, KÂbe de inşa edildiği gunden beri mÂbed olması haysiyetiyle, hem kendi hal diliyle hem kendisinde Allah’a kulluk edenlerin lisan-ı kalleriyle Allah’ı zikretmektedir.

Butun bu hali ve kali diller, kendilerine ozgu bir lisan ile Allah’ı hamd ve tesbih ediyorlar:

“Yedi gok ve yer ve onların icindekiler Onu tesbih eder. Hicbir şey yoktur ki, Onu hamd ile tesbih etmesin.”(İsrÂ, 17/44).

Kainatta her şey Allah’ı tesbih edip, O'na bir şekilde ibadet ediyor. Bu tesbih ve ibadette, irade ve şuur sahipleri, bilerek ve irade ederek tesbih ve ibadette bulunuyorlar. İrade ve şuur sahibi olmayan diğer mahlukat ise, kendilerine verilen gorevlerini yerine getirmekle ve yaratılışlarına uygun hizmet gormekle tesbih ve ibadet yapıyorlar. İradesiz ve şuursuz olan bu mahlukat, hal dili ve gorev acısından fıtri olarak tesbih ve ibadette bulunuyorlar.

Kaynak
__________________