İMAN EN BUYUK İMKANDIR
“İmkanım yoktu” deme. Kendine doğruyu soyle. “Uşendim” de…
“Tembellik ettim” de…
“Canım istemedi” de…
“Yapmak icimden gelmedi” de…
Hic değilse “yattım” de…
Ne dersen de, ama “imkanım yoktu” deme.

Unutma, iman en buyuk imkandır. İmanı olanın imkanı tukenmez. Hatta kimi zaman “imkanım yoktu” demek “imanım yoktu” demeye bile gelebilir.

Birileri onune cıkıp şoyle sorabilir: “Falancanın imkanı var, fakat yapmıyor; nesi eksiktir dersin?”

O zaman diyeceğin bir şey, vereceğin bir cevap yoktur.
İmanın makarrı olan yurek bitimsiz bir guc merkezidir. Goz ferini, diz dermanını, yumruk fermanını yurekten alır. Tıpkı kaslara komuta eden sinir sistemi gibi. Başını dik tutan kasların değil, o kasa komuta eden beynindir. Yumruğunu havaya kaldıran pazuların değil, o pazulara komuta eden beynindir.
Gittinse, ayağın değil yureğin goturduğu icin gittin.
Gitmedinse, yureğin yetmediği icin gitmedin.
Yaptınsa, elin erdiği icin değil aklın erdiği icin yaptın.
Yapmadınsa, elin ermediği icin değil yureğin yetmediği icin yapmadın.
Gordunse gozun olduğu icin, baktığın icin değil, gonlun olduğu icin gordun. Eğer gozu olan herkes gorseydi, bunca “bakarkor”un varlığını nasıl ve neyle acıklardık? Eğer goz gormenin yegane organı olsaydı, gozu olmadığı halde bir cok goz sahibinin goremediği hakikatleri goren kafa gozu kor, kalp gozu acık yiğidi nereye koyardık?
Gormedinse goz olmadığı icin değil, hatta “goz bakmadığı” icin değil, “gonul akmadığı” icin gormedin. Tıpkı yapmadıklarını gonlun olmadığı icin yapmadığın gibi. Tarih bir işe baş koyanların, once o işe gonul koyduklarının şahididir.
“Yapacaktım ama, kimsem yoktu” deme.
“Kimsesiz” değilsiniz, “kimse, sizsiniz”. O ise, sadık yÂriniz ve her an yanı başınızda hÂzır ve nÂzır yardımcınızdır.
Yapacağı işte onu hesaba katmayanlar besmelesizdirler. Besmeleli olanlar, yaptıklarını O’nun sayesinde, O’ndan aldıkları yetki ve gucle, O’nun yardım ve desteğiyle yaptıklarının bilincinde olanlardır.
O, elde var “Bir”dir. Gerisi sıfır olsa ne yazar?
O’nu yanında bilen kimseye muhtac değildir, O’nsuz olanın kimsesi yoktur.
Gorevini yapmak icin sağına soluna ve dahi ardına bakanlar, O’nun gozetimi altında olduklarının, O’na karşı sorumlu olduklarının şuurunda olmayanlardır.
“Yuruyeceğim ama, kim gelecek?” deme, sadece yuru.
Yeter ki yuru ve iz bırak. Zamana ve mekana bir soğuk damga gibi vur ayak izini. Yuruyuşunun tanığı olsun bıraktığın izler. Hic iz bırakıp da izlenmeyen birini gordun mu? Unutma ki iz bırakanlar mutlaka izlenirler.
Hem baksana kendine! Sen, senden once yuruyen birilerinin izini izlemiyor musun? Bunu ancak yolcu olduğunu unutmayanlar, yolculuğu her şeye rağmen surdurenler bilir.
Zaten yol dediğin, izlerin icmalinden başka nedir ki?
Yolu yol kılan biraz da senin ve senden once yuruyenlerin izi değil midir? Zaman ve mekanda var olan tum yolları, yolcular acmamışlar mıdır? Ve yolun kerameti yolcudan menkul değil midir?
Ve bir de “yapacağım ama, değerinin bilineceğinden umutlu değilim” deme.
Bir kere umut dediğin imanın oz cocuğudur. Cocuğuna kıyan anasını ağlatır. Umuduna kıyma ki imanın ağlamasın.
Etrafına bak, ne kadar umutlu adam varsa, hepsi de bir şeyler yapan, değer ureten, kıymet ortaya koyan kimselerdir. Yani yapanlar umutlu, yatanlar umutsuzdur. Handiyse birinin umuduna bakıp onun “yapanlardan” mı “yatanlardan” mı olduğunu anlayabilirsin.
Hem yatanların umutlu olması hayra alamet değildir, tabi ki yapanların umutsuz olması da…
Değerini kim mi bilecek?
Bu kaygı sahte değerlere yakışan bir kaygıdır. Sahici değerler “Değerim bilinir mi acaba?” diye kaygı duymazlar.
Cunku onların varlığı ve hÂl bir şeyler yapıyor olmaları, değerin değerini takdir eden birilerinin her zaman ve zeminde mutlaka varolacağının en guzel isbatıdır.

Mustafa İslamoğlu
__________________