(KimyÂ-i Se’Âdet) kitÂbında diyor ki,

(Ebû Sa’îd-i Hudrî “radıyallahu teÂl anh” buyurdu ki, Resûlullah “sallallahu aleyhi ve sellem”, hayvana ot verirdi. Deveyi bağlardı. Evini supururdu. Koyunun sutunu sağardı. Ayakkabısının sokuğunu dikerdi. Camaşırını yamardı. Hizmetcisi ile birlikde yirdi. Hizmetcisi el değirmeni cekerken yorulunca, ona yardım ederdi. Pazardan ote beri alıp torba icinde eve getirirdi. Fakîrle, zenginle, buyukle, kucukle karşılaşınca, once selÂm verirdi. Bunlarla musÂfeha etmek icin, mubÂrek elini once uzatırdı. Koleyi, efendiyi, beği, siyÂhı ve beyÂzı bir tutardı. Her kim olursa olsun, cağırılan yere giderdi. Onune konulan şeyi, az olsa da, hafîf, aşağı gormezdi. Akşamdan sabÂha ve sabÂhdan akşama yemek bırakmazdı. Guzel huylu idi. Iyilik etmesini sever idi. Herkesle iyi gecinirdi. Guler yuzlu, tatlı sozlu idi. Soylerken gulmezdi. Uzuntulu gorunurdu. Fekat, catık kaşlı değildi. Aşağı gonullu idi. Fekat, alcak tabî’atli değildi. Heybetli idi. Ya’nî saygı ve korku hÂsıl ederdi. Fekat, kaba değildi. NÂzik idi. Comerd idi. Fekat, isrÂf etmez, fÂidesiz yere birşey vermezdi. Herkese acır idi. MubÂrek başı hep onune eğik idi. Kimseden birşey beklemezdi. Se’Âdet, huzûr isteyen, Onun gibi (SAV) olmalıdır.)
__________________