"Kader utansın!" sozunu dindar birinden duyunca titredim. Kader ne demekti, bu soz kimi itham ediyordu?

Uygun bir fırsat bulunca, "Dostum," dedim, "demin bir soz soylediniz. Kader utansın, dediniz. Eminim, siz bu sozun ne manaya geldiğini, nerelere kadar gittiğini fazla duşunmeden soylediniz. İnsan başkalarından duya duya kulak alışkanlığıyla bazı sozleri farkında olmadan kullanmaya başlayabiliyor. Bu da onlardan biri olmalı. Siz de en az benim kadar bilirsiniz ki, kader Allahın ilmidir. İnsanın başına gelecek her hadise kader ile Allah tarafından takdir edilmiştir. Siz, kader derken eminim ilahi ilmi ve Rabbimizi kastetmiyorsunuz."

Soylediği sozun ne kadar tehlikeli olduğunu o da hemen farketti ve bana hak verdi. Hayıflandı ve "Duşunmeden konuşuyor, hata ediyoruz," dedi.

Bu olay bana Nur Ustadımın bir sozunu hatırlattı: "Bazan kelam kufur gorunur, fakat sahibini kafir etmez," diyordu o. Burada da "Kader utansın" sozu "elfaz-ı kufriye" dendi, yani insanı kufre goturen lafızlardandı, ama sahibini kafir etmiyordu. Cunku, "O sozun kufur sıfatından neşet ettiği belli değil"di. Yani, sozunu ettiğim adam gibiler, bu sozu kufur sıfatı taşıdıkları, kafir oldukarı icin soylemiyorlardı, bu soz onların kafirlik sıfatından cıkmıyordu. Nerden biliyorduk o sıfattan cıkmadığını? Şundan ki, o adamın imanına, mumin olduğuna pek cok alametler vardı.

ALINTIDIR


__________________