Gecenlerde, uzun zamandır goruşmediğim bir ahbabım ile karşılaştım. Selamlaştıktan sonra, bana nasıl olduğumu sordu. Bana biri bu soruyu sorduğunda genelde verdiğim sabit bir cevap vardır: “Alemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun”. Bunu soylememin sebebi, muhatabımın Allah’ı tahattur etmesidir, Allah’ın sadece namazda değil, hayatımızın her alanında hatırlanması gerektiğini vurgulamaktır.
Tabi nezaketen “genelde ağız alışkanlığı halini almıştır” bizim insanımızda, “sen nasılsın kardeşim?” dedim. Cevap ise cok ilgincti:

“Ne yapalım be, mucadele dunyası, koşturuyoruz işte!”


Bu cevap bana oyle garip garip geldi ki, bir an gozumun onunde sanki bir leopar var ve ilerideki ceylanı gozluyor, saldırıyor, ceylan kacıyor… bu sahneler belirdi. Oyle ya, mucadele dunyası.

Kendisine de soyledim bunu, tabi latife olarak. “Peki ceylan yakalayabildin mi hic?”

Anlamadı, “nasıl yani?” dedi.

“Kardeşim, dedin ya mucadele dunyası, koşturuyoruz diye, safari programları canlandı gozumde bir an” dedim. Guluştuk. Tabi benim niyetim işi farklı bir duzleme cekmekti.

“Peki kardeşim, sen ne kadar koşunca ne kadar kazanıyorsun?” dedim. Tersanede işe girmişti. Sabah 07:00’de evden cıkıyor, coğu zaman 19:30 sularında evine gelebiliyordu. Peki ya sonra, yemek yedin, televizyon izlerken uyuya kaldın. Haftanın 6 gunu bu şekilde geciyor. Boyle işlerde calışanların coğu kendilerine fetva vererek namazı terk ederler. Kılmak imkansız derler, kılmazlar.

Bu kardeşime dedim ki, “Ne kadar para veriyorlar?”

“Ne vermesi abi, 4 aydır alacağımızı alamıyoruz!” Yani adamlar işcilerin ucretlerini vermiyorlar. Ozel sektorde cok yaşanan bir durumdur bu.

“Peki alabilecek misiniz?”

“Bilmiyoruz. Bir arkadaş hukuki sureci başlattı ama, netice alamadı. Sonucta herhangi bir ciddi platforma oturtmadan başladık işe.”

“E peki ne olacak şimdi?”

“Ne olacak, calışmaya devam edeceğiz…”

“Bak ben sana bir sır vereyim, ama kimseye soyleme. İşini bırak, benimle gel. Elimde bir harita var, gomu haritası. Gidelim cıkaralım, yarı yarıya paylaşalım. Zengin olalım.” dedim. Ciddi misin değil misin muhabbetlerinden sonra, ikna ettim. Dedi ki: “Sen neredeydin be kardeşim. Aylardır kendimizi yırtıyoruz uc kuruş alacağız diye. Bu harita ne zamandan beri var sende?”

“5-6 senedir var. Ama bak iyi duşun, işinden olacaksın ona gore.”

“Dediğine bak sen, bu tarafta iki kazma vurup milyoner olacağım, diğer tarafta akşama kadar calışacağım, paramı alacağım da kesin değil. Boş versene sen… ben eminim.”

Muhabbet tam benim istediğim gibi gelişiyor. Ezana kadar tutuyorum onu konuşmalar ile. Heyecan gozlerinden okunabiliyor. Hatta telefon edecek annesine, ben durduruyorum.

Ezan okunuyor, “haydi camiye” diyorum. Gidip namaz kılıyoruz. Camiden cıkınca “Zengin olduk” dedim kendisine. “Gomuyu cıkardık.” Boş boş bakıyor yuzume.

Dedim ki “haritada diyor ki, kim Allah’a ibadet ederse, cennetin hazineleri onun olacaktır. Hem de bu sozu veren Allah, sizin patronlarınız gibi değildir, asla sozunden donmez.”

Arkadaşım anlamıştı demek istediklerimi. Başını sallıyordu, ağlamaklık oldu. Sanırım biraz da utandı. Bu verdiğim orneği Bediuzzaman Hazretlerinin orneğinden uyarlamıştım. Namazın akabinde boyle bir netice ile karşılaşması, o arkadaşımı sarsmıştı, kendisine getirmişti. Sonra ona “mucadele dunyasında değil, imtihan dunyasındayız kardeşim. Burada hizmet icin varız, Allah’a ibadet ile mukellefiz. Once asıl işini hallet, ibadetlerini yap. Sonra diğer işlerine git.” dedim.
Hala başı eğikti, elimden tuttu. Allah senden razı olsun dedi. Ben boyle durumlarda ağlamamak icin kendini zor tutanlardanım. Ayrılmamız lazımdı. Onu duşunmesi icin yalnız bırakmalıydım.

Selamlaştık. Ayrıldık, biraz gitmiştim ki, geriye donup seslendim ona. Bir cumle etmek istiyordum. Tam şimdi soylenmesi gereken bir cumle. Dondu bana baktı. Ellerimi kaldırıp: “İki kazma vurmalık vakitte, namaz gibi bir elmas cıkardık camiden, Arşın Rabbine hamdolsun!” dedim.

Koştu. Kalabalığın ortasında bana sarıldı. Ağlıyordu. Ben ise tebessum ediyordum. Cunku bir mumin daha Allah icin ağlıyordu. Elhamdulillah.

Osman kardeşime sevgilerle.

Metehan Salih

Alıntı Kaynağı: MetehanSalih.Com


__________________