Abdullah ibni Mes’ûd buyuruyor ki:

Muşriklerden Velîd adında birinin bir putu vardı. Saf tepesinde toplanırlar, bu puta ibÂdet ederlerdi. Bir gun Peygamber efendimiz, onların yanına gitti ve onları îmÂna da’vet etti. KÂfir olan bir cinnî, o putun icine girdi ve sevgili Peygamberimiz icin uygun olmayan sozler sarfetti. Peygamber efendimiz uzulduler.

Teşrif eder misiniz?

Başka bir gun şahsını gormediği bir kimse, Peygamber efendimize selÂm vererek dedi ki:

- Y Resûlallah! KÂfir olan bir cinnî sizin icin munÂsib olmayan şeyler soylemiş. Ben, onu bulup boynunu kestim. Arzû buyurup, yarın Saf tepesine teşrif eder misiniz? Siz, yine onları İslÂma da’vet ederseniz, ben de o putun icine girip, sizi medhedici sozler soylerim.

Peygamber efendimiz, Abdullah ismindeki bu cinnînin arzûsunu kabûl ettiler. Ertesi gunu oraya gittiler ve yine muşrikleri îmÂna da’vet ettiler. Musluman cinnî, muşriklerin elindeki putun icine girip, sevgili Peygamberimizi ve İslÂmiyeti anlatan guzel sozler ve beyitler soyledi.

Muşrikler, bu sozleri duyunca, başta Ebû Cehil olmak uzere ellerindeki putu parca parca ettiler. Resûlullaha saldırdılar. MubÂrek yuzu kana boyandı. Onların bu ez ve cefÂlarına tahammul gosterip, şoyle buyurdular:

- Ey Kureyşliler! Bana vuruyorsunuz. Ama ben sizin Peygamberinizim.

Peygamber efendimiz, oradan ayrılıp evine geldi. Bir hizmetci kız, bu hÂdiseyi, başından sonuna kadar gormuştu.

Bu sırada Hz. Hamza, dağda avlanıyordu. Bir ceylana ok atmak icin hazırlandı. Ceylan dile gelerek dedi ki:

- YÂ Hamza! Bana ok atacağına kardeşinin oğlunu oldurmek isteyenlere ok atsan daha hayırlı olur.

Hz. Hamza bu sozlere hayret ederek suratle evine hareket etti. Hz. Hamza Âdeti uzere, avdan donunce, tavÂf yapmak icin Harem-i şerîfe uğrar, ondan sonra evine giderdi. O gun tavÂf yaparken, hizmetci kız, yanına gelerek dedi ki:

- Ebû Cehil, kardeşinin oğluna, şoyle şoyle soyledi.

Hz. Hamza, Peygamber efendimize hakÂret edildiğini işitince, akrabÂlık damarları hareket etti. Silahlarını kuşanarak, Kureyş kÂfirlerinin bulunduğu yere geldi.

- Kardeşimin oğluna, kotu soz soyliyen, kalbini inciten sen misin? diyerek, boynundaki yay ile, Ebû Cehil’in başını yedi yerinden yardı.

Kotu şeyler soyledim

Orada bulunan kÂfirler Hz. Hamza’ya saldıracak oldular. Bu durumda buyuk carpışma cıkacaktı. Fakat, Ebû Cehil dedi ki:

- Dokunmayınız, Hamza haklıdır. Onun kardeşinin oğluna bilerek kotu şeyler soyledim.

Hz. Hamza oradan ayrıldıktan sonra, Ebû Cehil, etrafındakilere;

- Aman ona ilişmeyiniz! Bize kızar da Musluman olur. Bununla Muhammed kuvvetlenir, dedi.

Hz. Hamza Musluman olmasın diye, kendi kafasının yarılmasına rÂzı oldu. Cunku Hamza, hatırı sayılır, kıymetli ve kuvvetli idi.

Hamza, Peygamber efendimizin yanına gelip dedi ki:

- YÂ Muhammed, Ebû Cehil’den intikamını aldım. Onu kana boyadım, uzulme, sevin!

Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki:

- Ben, boyle şeylere sevinmem.

- Seni sevindirmek, uzuntuden kurtarmak icin, ne istersen yapayım.

ÎmÂn etmenle sevinirim

O zaman Peygamber efendimiz buyurdu ki:

- Ben ancak senin îmÂn etmen ile, kıymetli bedenini Cehennem ateşinden kurtarman ile sevinirim.

Bunun uzerine Hz. Hamza hemen Musluman oldu.

Hakkında Âyet-i kerîme geldi. Abdullah ibni AbbÂs’a gore, Kur’Ân-ı kerîmde En’Âm sûresi 122. Âyet-i kerîmesinde, “Diriltildiği ve nûra kavuşturulduğu” anlatılan zÂtın Hz. Hamza ve aynı Âyet-i kerîmede, “Karanlıklarda bocalayan” şeklinde anlatılanın da Ebû Cehil olduğu acıklandı.

Hz. Hamza, Kureyşin yanına gidip Musluman olduğunu ve Allahın Peygamberini her suretle koruyacağını bildirip şoyle dedi:

“- Kalbimi, İslÂmiyete ve Hakka meylettirmiş olduğu icin Allahu teÂlÂya hamdolsun. Bu din, kullarının her yaptığını bilen, herkese lutfu ile muÂmele eden, kudreti her şeye galip gelen, Âlemlerin Rabbi olan Allahu teÂl tarafından gonderilmiştir.

Kur’Ân-ı kerîm okunduğu zaman, kalb ve akıl sÂhibi olanların gozlerinden yaşlar akar. Kur’Ân-ı kerîm, acık bir lisan ile acıklanmış Âyetler hÂlinde Hz. Muhammed’e nÂzil olmuştur. Muhammed, icimizde, sozu dinlenir, kendisine boyun eğilir bir mubÂrek kimsedir.

Ey muşrikler! Aklınız başınızdan gidip, gozunuz kararıp da Onun hakkında sert, ağır ve kaba sozler, soylemeyin! Eğer boyle bir duşunceye kapılırsanız, biz Muslumanların cesedine basıp gecmeden, onu hic kimseye vermeyiz!”

Hz. Hamza’nın Musluman olması ile, Resûlullah efendimiz cok sevindi. Muslumanlar, pek cok kuvvet buldu. Artık Mekkeliler Muslumanlara, hicbir sebep yokken, fen muÂmele yapamadılar. Bilhassa Hz. Hamza’nın kılıcının şiddetinden cekindiler.

Endişeye luzûm yok

Peygamber efendimiz, Hz. Hamza ve diğer bir kısım Muslumanlar Hz. Erkam’ın evinde bulunuyorlardı. Bir ara kapı vuruldu. Gelen kimsenin, silÂhlarını kuşanmış şekilde Hz. Omer olduğu gorulunce, ba’zıları endişeye kapıldı. Hz. Hamza;

- Gelen tek bir kişidir. Bu kadar endişeye luzûm yok. Eğer, hayır icin geldi ise hoş geldi. Yok eğer şer icin geldi ise kendi kılıcı ile başını keserim, dedi.

Dışarı cıktı ve dedi ki:

- Y Omer! Sen ne zannedersin? Biz Abdulmuttalib evlÂdıyız. Her birimiz Allahu teÂlÂnın izni ile demiri ciğneyip havaya puskurturuz. Allah ve Resûlu icin can ve baş fed ederiz. Sen Resûlullaha zarar vereceğini zannediyorsan aldanıyorsun.

Sevgili Peygamberimiz, bu konuşmaları işitti. Kendileri gelerek, iltifat ile Hz. Omer’i karşıladı. Hz. Omer de Musluman oldu. Bu iki kahraman sayesinde Muslumanlar kuvvet buldular, ibÂdetlerini acıktan yapmaya başladılar.

Hz. Hamza bir gun, CebrÂil aleyhisselÂmı kendi aslî şeklinde gormeyi arzû ettiğini, Peygamber efendimize bildirdi. Peygamber efendimiz de Hz. Hamza’ya sordular:

- Onu gormeye dayanabilir misin?

- Evet dayanırım.

- Oyle ise yere otur da bak!

Bayıldı, arkası ustune duştu

Hz. Hamza CebrÂil aleyhisselÂmı gorunce, bayıldı, arkası ustune duştu.

Hz. Hamza, Hz. Zeyd bin HÂrise, Hz. Ebû Mersed Kennaz, Hz. Enes ve Hz. Ebû Kerse ile beraber Medîne’ye hicret etti. Peygamber efendimiz Medîne’ye geldiklerinde, Mekke’li Muslumanları hem kendi aralarında, hem de Medîneli Muslumanlarla kardeş yaptı. Kendi aralarında da, Hz. Hamza’yı, Zeyd bin HÂrise ile kardeş yapmıştı. Hz. Hamza bu kardeşini cok sever ve muharebeye cıktığı zaman her şeyini ona emÂnet ve vasiyet ederdi.

Peygamber efendimiz, Medîne’ye hicret ettikten sonra, Kureyşli muşrikler boş durmadılar. Peygamberimizi Medîne’de rahat bırakmıyorlar, Medînelilerin Onu terketmeleri icin etrafındaki Muslumanları tehdit ediyorlardı. HattÂ, Peygamber efendimizi Medîne’nin dışına cıkarmaları icin, Abdullah bin Ubeyy bin Selul ile Evs ve Hazrec kabîlelerinin muşriklerine tehditler gonderdiler ve Muslumanlara hac yollarını kapadılar.

Bu durumda, Muslumanların, Suriye ticaret yollarını kesmeleri, muşrikleri ticarî ve iktisÂdi bakımdan zor duruma duşurmeleri ve boylece muşrikleri yola getirmeleri îcÂb ediyordu. Bu sırada bir muşrik kervanının Medîne yakınlarından gecmekte olduğu işitildi. Sefer hazırlığı yapıldı. Sefere cıkacak birliğin kumandanlığına Hz. Hamza’yı getiren Peygamberimiz, ona beyaz bir bayrak verdi. Hz. Hamza’ya verilen bu bayrak İslÂm tarihinde Muslumanların kullandığı ilk bayrak idi.

Hz. Hamza, 30 suvÂri ile birlikte hareket etti. Şam’dan Mekke’ye gitmek uzere, 300 suvÂrinin koruduğu bir muşrik kervanı, Sifr-ul-Bahr denilen yere gelmiş bulunuyordu. İslÂm MucÂhidleri, buraya geldiklerinde, muşriklerin kervanını koruyan ucyuz suvÂri ile karşılaştılar ve savaş duzenine girdiler.

Doğru bir iş yaptı

Mecdi bin Amr el-Cuhenî, iki tarafın da muttefiki idi. Muslumanların sayıca cok az ve muşriklerin cok fazla olduklarını ve duşmanların bu ilk carpışmada yenebileceklerini duşunerek arabulucuk edip iki tarafı carpışmaktan vazgecirdi. Sonra Hz. Hamza ve arkadaşları Medîne’ye geri donduler. Mecdî’nin bu hareketi Peygamber efendimize arzedilince cok memnun oldular ve buyurdular ki:

- İyi ve doğru bir iş yapmıştır.

Hz. Hamza, Ebva, Veddan ve Zul’ uşeyre gazÂlarında Peygamber efendimizin beyaz sancağını taşıdı.

Bedir gazÂsında 313 EshÂb-ı kirÂm, 1000 muşrikle karşı karşıya geldi. Mekke muşriklerinden Utbe, Şeybe ve Velîd meydana cıkarak er dilediler. Peygamberimiz buyurdu ki:

- Ey HÂşimoğulları! Kalkınız, Allahu teÂlÂnın nûrunu sondurmek icin gelenlere karşı, Hak yolunda carpışınız ki, Allahu teÂl zaten Peygamberinizi de bunun icin gondermiş bulunuyor. Kalk y Hamza! Kalk y Ali! Kalk y Ubeyde bin HÂris!

Dengimiz iseniz...

Hz. Hamza, Hz. Ali, Hz. Ubeyde miğferlerini giydiler. Meydana yuruduler. Muşrikler dediler ki:

- Sizler kimlersiniz? Eğer bizim dengimiz iseniz sizinle carpışırız.

EshÂb-ı kirÂm da; “Ben Hamza’yım! Ben Ali’yim! Ben Ubeyde’yim!” dediler. Bunun uzerine muşrikler cevap verdiler:

- Sizler de bizim gibi şerefli kimselersiniz. Sizinle carpışmayı kabûl ettik.

EshÂb-ı kirÂm, muşrikleri, once îmÂna da’vet ettiler. Onlar kabûl etmediler. Ondan sonra

EshÂb-ı kirÂm, muşriklerin uzerine saldırdılar. Hz. Hamza ve Hz. Ali, Utbe ve Velîd kÂfirlerini, anında oldurduler. Hz. Ubeyde, Şeybe’yi yaraladı. Şeybe de Hz. Ubeyde’yi yaraladı.

Hz. Hamza ve Hz. Ali, Şeybe’yi orada oldurup, Hz. Ubeyde’yi kucaklayıp Resûlullahın huzûruna getirdiler.Ebû Cehil, muşrikleri savaşa teşvik etmeye başladı. Her iki taraf butun gucleriyle saldırıya gectiler. Bu savaş her iki tarafın ilk buyuk savaşıydı. EshÂb-ı kirÂm, “Allah Allah” diyerek, tekbîr getirerek hucûm ediyordu. Hz. Hamza, her iki elinde birer kılıc ile carpışıyordu. Peygamber efendimiz “YÂ Hayyu! YÂ Kayyûm!” buyurarak Allahu teÂlÂya yalvarıyordu.

Peygamberimiz, EshÂbını, boyle yiğitce carpışıyor gordukce;

- Onlar, Allahu teÂlÂnın yeryuzundeki arslanlarıdır, buyurarak onları takdîr ediyordu.

Allahu teÂlÂ, Peygamberimize yardım icin melekleri de savaşa gonderdi. EshÂb-ı kirÂm daha kılıcını vurmadan muşriklerin kellesi yere duşuyordu. Muşrikler bozguna uğradılar. Ebû Cehil de olduruldu. Mekke’ye doğru kacmaya başladılar. Hz. Hamza, Bedir’de fevkalÂde kahramanlık gosterdi. Bedir savaşı, Peygamber efendimizin zaferiyle neticelendi. EshÂb-ı kirÂmdan 14 kişi şehîd oldu.

Allahın arslanıyım!

Peygamber efendimiz, Uhud harbinde; Hz. Hamza’yı en onde zırhsız suvÂrilerin başında carpışmakla vazifelendirdi. Hz. Hamza, iki elinde de kılıc olduğu hÂlde;

- Ben Allahu teÂlÂnın arslanıyım! diyerek, duşmanı onune katmış, oldure oldure ilerliyordu.

SafvÂn bin Umeyye, etrafındakilere, “Hamza nerededir? Bana gosteriniz!” diyor, savaş meydanını araştırıyordu. Bir ara gozleri, iki kılıc ile halkı kıyÂsıya kesip bicen birini gorunce sordu:

- Bu carpışan kim?

Cevresindekiler dediler ki:

- Aradığınız kimse! Abdulmuttalib oğlu Hamza!

- Ben bugune kadar, duşmanını oldurmek icin saldıran, onun gibi hırslı, onun gibi gozupek bir kimse daha gormedim.

Uhud’da herkes butun gucleriyle carpışırken, bir ara Resûlullah efendimiz ile Hz. Hamza arasında kimse kalmadı. Hz. Hamza, hic arkasına bakmıyor, hep ileri doğru hucûm tazeliyordu.

Savaşın başlamasından o ana kadar tek başına 30 muşriki oldurmuştu. Bu sırada Siba bin Ummu AmmÂr; “Bana karşı koyabilecek bir yiğit var mı?” diyerek Hz. Hamza’ya meydan okudu. Hz. Hamza, “Demek sen Allaha ve Resûlune meydan okuyorsun, oyle mi?” deyip onu da oldurdu.

Şehit oldu

Hz. Hamza buyuk kahramanlıklar gosterdikten sonra bu savaşta Vahşî tarafından şehîd edildi.

Vahşî, Mekke’nin fethinden sonra, TÂiflilerle birlikte Medîne’de mescide gelip, îmÂn etti, affa kavuştu. Fakat YemÂme tarafına gitmesi emrolundu. Resûlullaha karşı cok mahcûb olup, başı onunde yaşadı.

Hz. Hamza şehîd olduğunda oruclu idi. Hz. Peygamberimiz, kendisi icin, “Seyyid-uş-Şuhed = şehîdlerin efendisi” buyurdu. Ve cesedini meleklerin yıkadıklarını haber verdi.

Savaş bitmişti. Şehîdlerin yanlarına gidildi. Peygamber efendimiz, Hz. Hamza’nın mubÂrek cesedini gorunce, dayanamadı. Ağladı. MubÂrek gozlerinden yaşlar akarak buyurdu ki:

- Ben, şu şehîdlerin, Allahu teÂlÂnın yolunda canlarını fed ettiklerine, KıyÂmet gunu şÃ‚hidlik edeceğim. Onları kanlarıyla gomunuz. Vallahi, KıyÂmet gunu mahşere yaraları kanayarak gelecekler. Kanlarının rengi kan rengi, kokuları da misk kokusu olacaktır.

Daha sonra Peygamber efendimiz buyurdu ki:

- Bana CebrÂil aleyhisselÂm gelip Hamza bin Abdulmuttalib’in goktekiler katında, “Allahın ve Resûlunun arslanıdır” diye yazıldığını haber verdi.

Hz. Hamza’nın ve diğer şehîdlerin cenÂze namazları kılındı. Hz. Abdullah bin Cahş ile Hz. Hamza’nın cenÂzeleri bir kabre kondu. Hz. Hamza, Hz. Abdullah’ın dayısı idi.

Ve AleykumselÂm

Hz. Hamza orta boylu idi. Kılıcını cok iyi kullanır pek mukemmel ok atardı. Pehlivanların pîri idi. Peygamber efendimizin amcası ve aynı zamanda sut kardeşi idi. Peygamberimiz kabrini ziyÂrete gider, selÂm verirdi. Mezardan, “Ve AleykumselÂm y Resûlallah” diye cevap gelirdi.

Hz. FÂtıma buyurdu ki:

- Birgun Hz. Hamza’nın kabrini ziyÂrete gittim. “EsselÂmu aleyke y Resûlullahın amcası” diye selÂm verdim. “Ve Aleykum selÂm ve Rahmetullahi ey Resûlullahın kızı” diye mezardan cevap geldi.

Şeyh Muhammed isminde Âlim bir kimse Hz. Hamza’nın kabrini ziyÂrete gitti. SelÂm verdi. Mezardan, selÂmına cevap verildi ve, “YÂ Şeyh Muhammed, bu sene bir erkek evlÂdın olacak, ona benim ismimi koyunuz” dedi. O Âlimin erkek cocuğu oldu ve adını Hamza koydu.
__________________