Sevgili!
Kapına geldik; aşkı oğret bize; ve aşkını ver yureklerimize.
Bir nihÂnice gamzene gamzede Âşıkların adına.. Hani uykuya dalınca kenti ve yalnız başına kalınca kendi... Hani yalnız gecelerde konuşmadan kalınca dilleri ve hÂl uzre gonuller anlar olunca butun dilleri... Vicdan sesinden bizar kurek mahkûmlarınca, hani Âşıkların hasreti ozleme karınca... Hani gurbetin uzunda gonlume gomen de sen, hani sen gurbet gurbet gonlume gomende.. Guneş ve ay nurunu aşkından alırken; guneşin ışığı aya vurur gibi Âşığı aydınlatırken.. Gel ey Sevgili bir huzmecik bahşeyle asi ve Âciz uftadene ve umut ver peykin olmaya teşne kem zerrene. Aşkları unutan bendene aşkını unutturma!
Her şey sen olsun şu dunyada ve olmasın sen olmayan dunya da.

İskender Pala, Kırk Guzeller Ceşmesi, s. 100-102
__________________