Resulullah AleyhisselÂm’ın Mujdelediği
“Guzel Kumandan”a,
Hoşgoruculer’in Attığı “Cirkin İftir”




Omurlerini papazların ve hahamların kucağında, kÂfirlere yaltaklık ve ********* etmekle geciren narcılar; hayatını at sırtında, cihÂd-ı ekber yolunda harcayan FÂtih gibi bir İslÂm hukumdarını kendileriyle aynı kefeye koymaya kalkışarak, cehÂlet ve ahmaklıkta yeni bir cığır actılar. Caldıkları minareye kılıf arayan bu şaşkın munÂfıklar, kufurlerini ortbas etmek icin şimdi de FÂtih’in “Bosna ahidnÂmesi”ni dillerine dolamışlar; bu “ahidnÂme”nin, gecmişteki muslumanların “Hoşgoru ve diyalogda ne denli ileri olduğunun bir gostergesi”(1) olduğunu iddia ediyorlar!..



FÂtih Bosna’ya “Hoşgoru” ve “Diyalog”
Niyetiyle Değil, “Gayret-i İslÂm’ın Galebesiyle” Gitmişti:

Neşrî’nin “KitÂb-ı CihÂnnum”sında naklettiğine gore; FÂtih Sultan Mehmed HÂn “harÂcını te’hîr idub gondermemiş” olan Bosna kralı Stephan’a MihÂloğlu Ali Bey’i elci olarak gondermiş ve beraberinde yolladığı “nÂme”de, kendisine karşı serkeş ve isyankÂr bir tavır takındığı icin, “Ya harÂc ver, yÂhud hÂzır ol, serû katına varırum!” diyerek kralı tehdit etmişti.(2) Şu kadar var ki, “elci kırÂla varub, pÂdişÃ‚hun hukmuni kırÂla gosterdi”ği zaman, “kırÂl nÂmeyi okuyub mazmûnuna vÂkıf olıcak” kustahlığını daha da ileriye goturerek, yanındakilere; “Tiz bu Turk’u dutup oldurun!” diye emir verdi.(3)

Kral’ın tecrube sÂhibi “Âkil vezîru”, FÂtih’in kÂfirlere yÂrÂnlık ve yaltaklık eden bir “Hoşgoru” budalası olmadığını, aksine kÂfirlerin defterini duren “Yavuz bir Turk beği” ve “azîm bir pÂdişÃ‚h” olduğunu cok iyi bildiği icin, krala boyle bir cihÂngîre karşı yiğitlik taslamasının kendisini de, ulkesini de yıkıma suruklemek demek olacağını hatırlatarak; “Hey kıral, neylersun? Kendu elinle kenduni helÂk idub evini yıkdın! Bu Turk’u şimdi olduricek, sonra Turk’un beği ile cıkışabilur musun?”(4) deyip, kendisini ona ilişmemesi yolunda şiddetle uyardı. Kral vezirden bu sozleri işitince resmen kan beynine sıcradı ve boyle bir cihÂngîre karşı koyamayacağını anlayarak, mecbûren tukurduğunu yalamak zorunda kaldı. Daha once pÂdişÃ‚ha karşı yiğitlik tasladığı icin, birdenbire sozunden geri de donemeyen kral, “oldurmiye ikdÂm edemedi”ği elciyi “bir nice gun habs idub, Âhiru’l-emr koyuverdi.” Fakat bu, FÂtih’in krala duyduğu ofkeyi onlemeye yetmedi. Ali Bey geriye donup de “hunkÂra cemî’i mÂcerÂyı takrîr” edince, pÂdişÃ‚h son derece ofkelenip, bu taşkın kÂfire haddini bildirmeye karar verdi.(5)

FÂtih gibi bir İslÂm hukumdÂrının, kin ve kufrunu icr eden boylesi bir kÂfirin, İslÂm medeniyetini hedef alan bunca “nÂhoş” curmunu “hoş” gormesi duşunulemezdi. Bu nedenledir ki “pÂdişÃ‚h vasf-ı hÂle vÂkıf olıcak”, yureğinde “gayret-i İslÂm gÂlib olub” derhal harekete gecti ve Mahmud Paşa emrindeki “asker-i İslÂm’ı cem’ idub” derhal bu kÂfirin uzerine gonderdi.(6) Yureğinde kufur gayreti gÂlip olup da, bu serkeş kÂfirin kin ve kufrunu “Hoş” gorduğunu îlÂn etmedi!..

Mahmud Paşa akıncılarla onden, FÂtih ise ordusuyla geriden Bosna topraklarına doğru ilerlerken, birdenbire Ali Bey’den; “Bosna kırÂlı AğachisÂr’ı yakdı deyû” bir ulak geldi.(7) ZÂten “KırÂl-ı lÂine pur mekr-u Âl bed-gîrdÂr” olan PÂdişÃ‚h’ın ofkesi ikiye katlanarak, bu kÂfire “AğachisÂr’ı yakdığu icun yavûz kîn” duymaya başladı. NihÂyet bir sure sonra, Mahmûd Paşa Bosna’ya varıp kralın bulunduğu kaleyi kuşattı. Mahmud Paşa kralın gonderdiği elciye, FÂtih’in kÂfirlerle savaşmayıp sevişen, kin ve kufurlerini gormezden gelerek dostluğa girişen bir munÂfık değil, bilÂkis “Kostantîniyye’yi ve Tırabzon’ı ve Midilli’yi ve LÂz ilini ve Mora’yı feth idub, pÂdişÃ‚hlarun zebûn idub, iklimlerinu darb-ı destle ellerinden alub kullarına veren” bir İslÂm cengÂveri olduğunu hatırlattı, ayrıca; “Var kırÂla de gelsun, hunkÂrın elinu opsun ve harÂca mûti’ olsun!” diyerek, akıllarını başlarına devşirmeleri yolunda onları uyardı.(8)

Elciden “hunkÂrın evsÂfını sorub bilen” ve daha once SultÂn’a karşı meydan okurken, koşeye sıkıştırılınca “kafese girmuş kuzguna donen”(9) kral, Mahmud Paşa’nın “ahd-u peymÂn”ını hemen kabul ederek, PÂdişÃ‚h’ın huzûruna cıkarılmak uzere Paşa ile birlikte otÂğ-ı humÂyûn’a doğru yol aldı.(10)



FÂtih, Bosna Kralı’yla “Diyalog” Kuran Mahmûd Paşa’ya
Nicin Gazaplandı?

Bosna kralı’na “ahd-u peymÂn” veren Mahmûd Paşa, kralla kurduğu “diyalog” sÂyesinde, meseleyi savaşa gerek kalmadan “ÂsÂnlığla” hÂlletiği icin FÂtih’ten teşekkur ve iltifat bekliyordu.(11) Ancak beklenenin aksine, Mahmûd Paşa’nın kralla kurduğu bu yersiz “diyalog”, pÂdişÃ‚hın “melÂmetine ve gazÂbına” sebeb oldu.(12) Zîr FÂtih Sultan Mehmed HÂn, kÂfirlerin tiynet ve sîretini bilemeyecek, gÂye ve maksatlarını sezemeyecek kadar cÂhil değildi. Boyle luzumsuz “Hoşgoru” ve “Diyalog” safsatalarının, kÂfirlerin ekmeğine yağ surmekten, fitne ve fesÂdına yol vermekten başka bir mÂnÂya gelmeyeceğini cok iyi biliyordu. Bildiği icin de; “Şimdi ahd idub bu kÂfiri yine bunda koyub gidicek, fesÂd yine bÂkîdur!”(13) diyerek, Mahmud Paşa’nın krala verdiği isÂbetsiz ahdi bozdu. Cunku pÂdişÃ‚h, Bosna seferine cıkarken esÂsen kraldan harac tahsil etmeyi değil, Bosna topraklarında “Fitne ortadan kalkıp, din yalnız AllÂh’a Âit oluncaya kadar”(14) savaşmayı plÂnlıyordu. Bunu sağlamak icin de, Bosna’daki hıristiyanların “kal’alarınu darb-u destle alub, kırÂlını oldurub, vilÂyetini zabt itmek”ten başka bir yol yoktu.(15)

Mahmûd Paşa’nın şer-i şerîfe aykırı olan bu ahdi karşısında, “hem akıncılar dahî seğirdîme gitmişlerdi.” Bu durum karşısında ofkesi bir kat daha artan pÂdişÃ‚h, Mahmûd Paşa’ya yersiz ve sebepsiz bir uzlaşma yolu tutup, krala gereksiz yere “emÂn verdiğu icun pur-gazÂb oldu”. Kendisini oraya akıncılarla birlikte, kralla “diyalog”da bulunsun diye değil, savaşsın ve ulkeyi İslÂm topraklarına katsın diye gonderdiğini hatırlatarak; “Mahmûd! Bu vilÂyet ÂsÂnlığla hod alınırmuş, ya nîcun akıncılar gonderdun ki bu vilÂyeti bozalar?!..” deyip fen hÂlde azarladı.(16) Bu sozuyle ne yaptığını bilmeyen Paşa’ya, kÂfirlere karşı boyle bir tavır sergilenemeyeceğini hatırlattı.

Krala tatbik edilecek şer’î hukmu oğrenmek icin “ulemÂyı cem’ idub, ‘Bunlarun kanları ve mÂlları mubÂh mıdur, nedur?’ deyû” soran pÂdişÃ‚ha cevap, ulem icindeki “bir azîz, Âlim kişi” olan ve soyu BÂyezîd-i BistÂmî -kuddise sırruh- Hazretleri’ne dayanan “Ali BistÂmî” adlı zÂttan geldi.(17) Bu zÂt, narcıların yıllardır “İslÂm Âlimi” diye yutturmaya calıştıkları, ortalıkta kucaklamadık kÂfir başı bırakmayan “hocaefendi”lerine “zoka”yı yutturan; ipini pazara, sahtekÂrlığını su yuzune cıkaran bir fetv verip, kralın ve adamlarının “hoş” gorulmesine değil, “katl” edilmesine hukmederek; “Bunlarun gibi kÂfirleru oldurmek ğazÂ-yı ekberdur!”(18) dedi. Ardından hemen “kılıcın cıkarub, evvel kendu caldı” ve boylece verdiği hukmu bizzat kendisi icr ederek “kıralı depeledi.” Orada hazır bulunan askerler de “PÂdişÃ‚h kralı hoş gormedi, bÂri biz yanındakileri hoş gorelim!” demeyip, hemen kılıclarını cıkararak, kralın yanındaki “ol iki kÂfirun dahî kayıdların gorduler.”(19) Kralla yapılan ahdi gecersiz sayan FÂtih Sultan Mehmed HÂn, boylelikle kralın ve adamlarının canını cehenneme ısmarlamış, Bosna ulkesini Osmanlı topraklarına katmış oluyordu.



FÂtih Sultan Mehmed “Diyalog” Meraklısı Olsaydı,
Mahmud Paşa’yı ÎdÂm Ettirmezdi!..

Bosna seferi esnÂsında krala gosterdiği yersiz ve sebepsiz musÂmahadan dolayı, Mahmûd Paşa’ya “pur-gazÂb” olan FÂtih Sultan Mehmed HÂn, Paşa’ya; “Seni katletdurmemek Bosn vilÂyetine mÂlik olmamayı iktiz eder!”(20) diyecek kadar cok ofkelenmiş; Paşa’nın akla mantığa sığmayan bu tuhaf hareketini bir turlu icine sindirememişti. NihÂyet FÂtih, “kırÂlla ahd itduği hÂtırına hôş gelmedi”ği icin(21) Mahmûd Paşa’yı îdÂm ettirdi!.. HÂlbuki Mahmûd Paşa FÂtih’e butun fetihlerinde yardım etmiş ve kufur beldelerine İslÂm’ın yayılmasında buyuk fedÂkÂrlıklar gostermişti. Ustelik narcılar gibi, ne kuffÂrla “el ele verme” ve “kucak kucağa binme” tavırları sergilemiş; ne de “kÂfirlerle cihÂdın gereksiz olduğunu” iddi etmişti. “KÂfirlere karşı sert ve cetin”(22) olması gereken bir durumda, onlara karşı gosterdiği bu kadarcık bir “hoşgoru” ve kurduğu kucucuk bir “diyalog” yuzunden, pÂdişÃ‚hın gazÂbını ustune cekmiş ve bu curmunun cezÂsını canı ile odemişti. Onun kÂfirlerle kurduğu bu kadarcık bir “diyaloğ”u dahî “hoş” gormeyen, hatt hıncını yenemeyip Paşa’nın katline bile hukmeden FÂtih’in, kÂfirlerin bizzat kendisini “hoş” gorduğunu, vey onlarla “diyalog”da bulunduğunu iddi eden beyinsizlere, bu iddi ve iftirÂlarından oturu artık ne dense yeridir!..



Bosna “AhidnÂme”si Kimlere Verildi?

FÂtih’in Bosna’daki hıristiyanlara verdiği “ahidnÂme”, adından da anlaşılacağı uzere, “Din husûsunda savaşmayan”(23) kÂfirlerle yapılan bir “sozleşme”den ibÂretti. Ustelik FÂtih Sultan Mehmed HÂn bu ahidnÂmeyi; narcılar gibi Allah’a ve Resûl’une kafa tutan, İslÂm’a ve muslumanlara acıktan acığa duşmanlıkta bulunan kÂfirleri “Hoş” gorduğu, veya onlarla “Diyalog”da bulunmayı duşunduğu icin de vermemişti. Verdiğini iddi ediyorlarsa, hani bunun delîli? O, kÂfirlerin karşısında eğilip bukulen, onlarla savaşmayıp sevişmeyi yeğleyen munÂfıklardan olsaydı, Bosna kralıyla savaşıp da ulkesini topraklarına katar mıydı?

Nitekim FÂtih Sultan Mehmed hÂl-i hazırda İslÂm’a saldıran, zımmîlik hukmu taşımayan kÂfirlere boyle bir ahid verilemeyeceği icin, Bosna kralı’na verilen ahdi gecersiz saymıştı. Orada yaşayan hıristiyan halka ise, ulkelerini zaptettikten, fitne ve fesadlarını tesirsiz hÂle getirdikten sonra, İslÂm’ın zımmîler hakkındaki hukmu cercevesinde; can, mal, inanc ve ibÂdet emniyeti sağlayan sozkonusu “ahidnÂme”yi vermişti. Narcıların iddi ettikleri gibi; bu ahidnÂme muslumanların kÂfirleri “hoş gormesi”, “dinlerini uc hak dinden biri olarak kabul etmesi”, yÂhut “onlarla ele ele verip, sevgi gostermesi” gibi zırvalıkları asl icermediği gibi; muslumanların kÂfirlerle ebediyyen savaşı terk etmesi gibi bir hukum de taşımıyordu. Şu hÂlde kÂfirlerin dostları olan narcılar, caldıkları minÂreye kılıf yapmak icin bu buyuk yalanı nereden uydurdular?

Dikkat ederseniz bu munÂfıklar, FÂtih’in bu “AhidnÂme”yi vermesine sebep olan, Bosna kralına karşı “darb-ı destle”(24) yaptığı savaştan hic sozetmezler de, nedense hep savaştan sonra verdiği hakk ve hurriyetlerden bahsederler. Cunku bunlar savaşı sevmezler. FÂtih’in Bosna’daki kÂfirlere uyguladığı şiddet ve adÂvetten bahsetmek bunların işine gelmez. Halbuki o verdiği her ahidnÂmeyi, kÂfirlerle İslÂm uğruna yaptığı savaşlardan sonra vermemiş miydi? FÂtih Sultan Mehmed HÂn mÂdem ki sizin gibi kÂfirleri “Hoş” gormekten, meseleyi şiddetle değil de “diyalog”la hÂlletmekten yanaydı; onlarla bunca savaşı ve cihÂdı neden yapmıştı?

Onlarda bu inceliği ayırt edebilecek îmÂn, bunu idrÂk edebilecek şuur ve iz’Ân olsaydı, boyle cirkin bir iftirÂya kalkışmazlardı. Fakat hayÂtını papazların kucağında geciren bu munÂfıklar, omrunu at sırtında geciren bu İslÂm hukumdÂrına utanmadan bu cirkin iftirÂyı attılar!..



FÂtih “Bosna AhidnÂmesi”ni,
İslÂm’ın Hukmu ve Boyunduruğu
Altına Giren Zımmîlere Vermişti:

FÂtih Sultan Mehmed HÂn Bosna’daki hıristiyan halka, başlarındaki rÂhiplerin şahsında; İslÂm’ın zımmîlere tanıdığı haklar cercevesinde can, mal, inanc ve ibÂdet serbestliği tanırken, bu “AhidnÂme”yi onlara, kendi zimmeti altına girdikleri, emrine itÂatkÂr oldukları ve boyun eğdikleri icin verdiğini acıkca ifÂde ediyordu:

“Ben ki Sultan Mehmed HÂn’um. Cumle avÂmm-u havÂss’a ma’lûm ola ki, iş bu dÂrendegÂn-ı fermÂn-ı humÂyûna, Bôsna rÂhiblerine mezîd-i inÂyetum zuhûra gelub buyurdum ki; mezbûrlarına ve kenîselerine kimesne mÂni’ ve muzÂhim olmayub, ihtiyÂtsuz memleketumde duranlar ve kacûb gidenler dahî emn ve emÂnla duranlara gecub, benum hÂssa memleketimun havfsız sÂkini olub, kenîselerinde mutemekkin olalar. Ve yuce hazretimden ve vezîrlerimden ve reÂyÂmdan ve cemî’i memleketum halkından kimesne mezbûrlara dahl ve taarruz itmeyub incitmeyeler. Kendulere ve cÂnlarına ve mÂllarına ve kenîselerine ve dahî yabÂndan hÂssa memleketumuze Âdem getirurler ise yemîn-u muğallÂza ederum ki, yeri ve goği yaradan PerverdigÂr hakkı icun ve yedi mushaf hakkı icun ve ulu Peygamber’imiz hakkı icun ve yuz yigirmi dort bin peygamberler hakkı icun ve kuşandığım kılıc hakkı icun, bu yazılanlara bir ferd muhÂlefet eylemiye. MÂ-dÂm ki bunlar benim emrime mutî’ ve munkÂd olalar. Şoyle bilesiz.

Tahrîren fî Muharremu’l-harÂm, sene: 883. Be-yurd-u Serîre-i DırÂc.”



(1) Zaman; “Turkuaz”, 26 Eylul 2004, s.8.

(2-6) Neşrî, “KitÂb-ı CihÂnnum”, 213a yp.

(7) Hoca Sa’deddîn Efendi, “TÂcu’t-TevÂrîh”, s.493.

(8) Âşık PaşazÂde, “TevÂrîh-i Âl-i OsmÂn”, s.160.

(9) Neşrî, a.g.e., 214b yp.; Ahmed Bahauddîn, 218. yp.

(10-13) Neşrî, a.g.e., 214b yp.

(14) EnfÂl (8): 39.

(15) Neşrî, a.g.e., 214b yp.

(16) KemÂl PaşazÂde, “TevÂrîh-i Âl-i OsmÂn”, 121.yp.

(17-19) Neşrî, a.g.e., 214b-215a yp.

(20) Ahmed Bahauddîn, a.g.e., 218. yp.

(21) Neşrî, a.g.e., 214b yp

(22) MÂide (5): 54.

(23) Mumtehine (60): 8.

(24) Neşrî, a.g.e., 214b yp.

www.hakikat.com

sayı 135
__________________