Hayatın 'LÂ ilÂhe' faslı
Aylak aylak yuzuyorsun anlamsızlık deryasında. Soğumuşsun. Dunyadan. Yaşama iştahın yerle yeksan olmuş. Solup kurumuş dunya bir ceset gibi uzanmış yatıyor icinde. Hayat can cekişiyor ruhunda. Kalbinin elleri kırık. Duygularına inme inmiş, felc olmuş bir kol gibi mecalsiz.

Bozguna uğramış kalbin. Her bir koşesini ayrı bir dert tutmuş. Her koşesinde bir tutam sancı.

Hayat yorgunusun.

Ucup giden bir kuş gibi her şey, adını bilemediğin.

Ne guzel işte.

Hayatın "LÂ ilÂhe" faslındasın. Baksana, ne guzel de inliyor kalbin: "Hicbir şey ilah değildir. Kalbin alakasına fikrin merakına değmiyor."

Adsız sokaklara donmuş yaşamın. Sanki sırtında taşıyorsun guneşi. Varlıklar taş kesilmiş yureğinde. Harfler silinmiş. Sozcukler unutulmuş. Dunya bicimini yitirmiş. Karanlığa suruklenmiş dunyan. Işıklar solmuş, donmuş kalmış yureğinde. Zaman gomulu kalmış. Yolunu yitirmiş yolcusun. Tum yollar cıkmaz sokak olmuş.

İyi ya işte.

Hayatının "LÂ ilÂhe" safhasındasın.

Her yol, benden bir şey bekleme, diye sesleniyor sana, benden umudunu kes. Ben senin ilahın değilim diyor. Kalbin de bu seslenişe karşılık verip yuzunu ceviriyor dunyadan.

Koca bir guneş doğuyor dunyanın ustune. Ama onun aydınlattığı varlıklar senin icini karartıyor. Gune başlamayı bile istemiyorsun bu yuzden. Karanlıkta biraz daha rahatsın. Uykunun karanlığına veriyorsun kendini sen de. Ah bir de şu ruyalar olmasa! Âlem-i misale bir girmesen, gozlerin dunyaya kapalı uyuyup kalsan.

Care olarak eskiye donmeyi istiyorsun. Yeniden hazlara gomulmek, yeniden neşelere gark olmak istiyorsun. Yanılıyorsun.

Ne kalbinin depremleri vardı daha uc beş ay oncesine dek, ne de sular seller silip supurmuştu ruhunu. Her şey duzenli bir ilkbahar bahcesi gibiydi. Emellerin dal budak salmıştı icinde. Hedeflerin vardı. Calışıp cabalamak icin enerjin vardı. Dunya sonsuz bir beşikti. Sallanıyordun. Uyuyordun mışıl mışıl. Dunyadan hicbir kuşku duymuyordun. Sana istediklerini verecekti. En azından sen kopara kopara alacaktın ondan.

Sonra, dunyanın karanlığı yuttu seni.

Kalbinle dunya arasında sonsuz bir "yol" acıldı.

Sevinmelisin.

Uyandın.

Hayatının "LÂ İlÂhe" safhasına uyandın.

Baksana nasıl da inliyor "LÂ İlÂhe" diyerek ruhun. Uyanışın sancısıdır kalbinin altını ustune getiren. Nasıl da idrak etmiş kalbin, bu dunyada hicbir şeyin ilah olmadığını, olmazsa olmaz olmadığını, dunyevi emellerinin boşunalığını.

Hayatı duşunuyorsun, anlamsız geliyor. Hayatını duşunuyorsun, anlamsız geliyor. Kendine kızıyorsun, neden gonlum her şeyden gecti diye. Hatta hissettiklerinin Yaratıcını uzduğunu zannediyorsun belki de. Belki de imanını sorgulayıp bunu iman zayıflığına yoruyorsun. Niye boyle hissediyorum diye dovunuyorsun. Aklın hayatın anlamını derinden bilirken, kalbinin oyle hissedemeyişini şerre yoruyorsun.

Diyorsun ki: "Her şeyin anlamsız gelmesi anlamsız geliyor."
Yanılıyorsun.

Sadece hayatının "LÂ ilÂhe" safhasındasın.

Hayatta en buyuk hakikat "LÂ ilÂhe illÂllah" değil midir? Bu sonsuz hakikatli cumlenin iki safhası var baksana. Mutlak Varlık bizden yalnızca "illÂllah" dememizi istemiyor. Kolay mı oyle "illÂllah" diyebilmek. Bir bedeli olacak. "İllÂllah" demenin yolu "LÂ ilÂhe" den gececek. "İlahımız yalnızca O'dur" demeden once hicbir şeyin ilah olmadığı gerceğiyle yanıp tutuşacak kalbimiz. Kalbimiz her "LÂ" deyişinde dunyadan kopmanın, ondan soğumanın acısını yaşayacak.

İşte, kalbin koca bir "LÂ" diyor yalnızca. "LÂ", diye haykırıyor, "hayır" diyor. O'nsuz her şeyi reddediyor. "Hicbir şey ama hicbir şey, O'nun dışındaki hicbir şey, O'nun adına yaşanmayan hicbir şey, O'nun icin yaşanmayan hicbir şey ama hicbir şey anlamlı değil, tat vermiyor, huzur bahşetmiyor, beni tatmin etmiyor," diyor.

"Değmiyor," diyor kalbin, "hicbir şeye değmiyor O'nun icin ve O'nun adına yaşanmadıktan sonra hayat."

"Her şey koca bir hic," diyor. Kalbin, "hayır," diyor. Reddediyor O'nun adına yaşanmayan hayatı.

Kalbin her şeyden soğuyarak, her şeye sırtını donerek, her şeyin O'nsuz anlamsızlığıyla dolarak "beni" diyor, "beni illÂllaha gotur. Beni O'na taşı. O'nun sonsuz hakikatlerine taşı. Ben dunyadan soğudum. Cunku hicbir şeyin ilah olmadığını, olmazsa olmaz olmadığını, kalbin merakına, ilgisine değmediğini anladım."

Aklın her şeyin anlamlı olduğunu bildiği halde, kalbine her şey anlamsız geliyorsa, bil ki bu cok anlamlı.

Bu, kalbin "LÂ ilÂhe" deyişinden başka bir şey değildir.
__________________