Kıskanıyorum desem sizi, kızar mısınız bana?

Bu nasıl bir hayattır ki henuz daha 2 yaşına bile basmadan adamak kendini. Bilirmişcesine akıbetini, o ne soğukkanlı ve vakarlı bir duruştur ki, gozlerimizin icine baka baka “Hadi” der gibi, vuslata az kaldığını bilerek...

Kacımıza nasip olur ki; alnımızda kurdeleler, gelin gibi, damat gibi, duğune gider gibi suslenerek kavuşmak Sevgili’ye?

Kacımız canımız istendiğinde “lebbeyk” diyerek uzatır başını?

Kacımız, yerine kurban olduğumuzun peşinde gezeriz de;

–“Baba bak ipini bıraksam da peşimden geliyor” dedirtip, olume ceyrek kala bir de onu sevindirmeye calışırız?

Kacımızın gozlerinin icine gıptayla bakılıp da yerimize gecilmek istenir ki?

Kacımız kazılmış kuyunun yanına, olacakları bildiğimiz halde “kuzu kuzu” yatarız?

Kacımıza nasip olur hic tanımadıklarımızın ardımızdan ağlaması?

Kacımız boyumuz, postumuz, kilomuz ne olursa olsun o an geldiğinde aynı duyguları hissedip de secilmişliğin verdiği onurla şukrederiz ki halimize?

Kacımız verilen bir lokma tuzu, omrumuzun son yemeği olduğunu bildiğimiz halde buyuk bir iştahla yeriz ki?

Kacımıza nasip olur ki; henuz akan kan yere duşmezden once o Yuce Makam’da yuce bir mevkiye ulaşmak?

Kacımızın yuzu o kutlu yone doner ki can verirken?

Kacımızın her bir kılına karşılık bir sevap bahşedilmiştir?

Kacımız adından korkuyla soz edilen ananın yavrusundan kacacağı o gunde ve o ince cizgide de sorumluluklarımızı bilebileceğiz de yardım edeceğiz ustelik yerine adandığımız insanlara?

Kacımız inadığımız davanın sembolu, işaretiyiz ki?

Kacımızın adını anmıştır ki o Kutu Elci adımızdan ovguyle soz etmiştir?

Kacımız insanlara yardımlaşmayı oğretiriz akan kanımızla?

Kacımızın canı bir hayra iki kere vesile olur ki?

Kacımızın kanı bir ummeti diriltebilir ki ruhen?

Kurban’ın olayım da Ya Rab! Esirge gunahımı.

Al tenimden canımı da, yucelt aciz bedenimi...
__________________