Allah ile Kul Arasına Girmek Ne Demektir?
Cevremizdeki bazı insanların zaman zaman ‘Bir murşide bağlanmak gerek, tovbe alıp tasavvuf terbiyesine girmek lazım!..’ diye soze başladıklarında, kendilerine nedense hep aynı karşılık verilir:

“Allah ile kul arasına kimse giremez!..”

Coğu kimseler bu sozle, tasavvuf yoluna girenlerin ile aralarına Allah’ın razı olmadığı kimseleri koyduğunu, bir murşide bağlanmakla şirk tehlikesine duştuklerini, kendilerinin ise boyle bir tehlikeden uzak olduklarını anlatmaya calışırlar.

Acaba işin gerceği boyle mi?

Bu sozun gercek manası bilinmezse fitne kacınılmaz olur; zarar verir. Bu zarar imana dokunur, dini zedeler, din kardeşliğini sarsar, kardeşlik ruhunu oldurur.

Allah ile kul arasına kimse giremez sozu, niyete gore farklı sonuclar doğurur.

Eğer bu soz:
“Ben Allah’a kullukta onumde kimseyi istemem, peygamber, kitap, alim, murşit tanımam, istediğim gibi kulluk yaparım, keyfimce ibadet ederim.”

Anlamında soyleniyorsa insanı dinden cıkarır. Daha doğrusu boyle duşunen kimse kufur, isyan ve gaflet icinde kalmış demektir.

Eğer bu soz:
“Ben Allah’a giden yolda Alalh’ın peygamberi ve kitabı ile yetinirim, onlar ne diyorsa onu yaparım, başka kimseyi kabul etmem, alimlere bakmam, velilere bağlanmam, mezhepler beni ilgilendirmez, dini kendi anladığım gibi yaşarım”

Anlamında soylenmişse, soyleyen sorumludur. Bu kişi inanc esaslarını zorlamış, kendini tehlikeli bir sona doğru surukluyor demektir. Cunku arada alimler olmadan kendi başına dinin oğrenilmesi, anlaşılması ve yaşanması nasıl mumkun olacaktır!?

Oysa Kur’an ve Sunnet, hak yolda birlik (cemaat) olmayı, bu beraberliğin başındaki imama itaat etmeyi, topluca Allah’ın ipine sarılmayı, hep birlikte tovbe etmeyi, bilmediklerimizi alimlere sormayı, takva ve iyilikte yardımlaşmayı, bunun icin Allah’ın sadık kulları ile beraber olmayı acıkca emretmektedir.

Dinin hukmu bu iken, bir mumin hangi delil ve mantıkla, ‘Bana bunlar gerekmez’ diyebilir? Dese bile bunun katında ne kıymeti olabilir?

Eğer bu soz:
“Allah benim her hÂlimi goruyor, biliyor, sozumu işitiyor, niyazımı dinliyor. Ben namazda, secdede, zikirde, duada ve tovbede kalbimi Rabbime bağlıyorum. Onun icin gonlume kimseyi koyamam, kimseden bir şey bekleyemem. Benim korkum, sevgim, niyetim, hedefim sadece Allah’tır.”

Anlamında soyleniyorsa ne guzel. İşin doğrusu da budur, boyle olması lazımdır.

Zaten butun peygamberler kalbi dunyadan cekip bu şekilde Allah’a bağlamak icin gelmişlerdir. Onlara vÂris olan alimlerin ve kamil murşitlerin işi de budur. Buna Allah adamı olmak denir.

Ama ne var ki, kalbin butun varlıklardan cekilip sadece Yuce Allah’a bağlanması kolayca elde edilecek bir nimet değildir. Bu tam bir hurriyet hÂlidir. Arifler o hÂli elde etmek icin nefisleri ile bir omur mucadele vermekte ve Allah ile aralarına giren engelleri yok etmek icin mucadele etmektedirler.

Şu halde Allah ile aramızdaki engeller nedir?

Allah’a gitmek, Allah’a kavuşmak deyince ne anlaşılmalıdır?

Bizi ilgilendiren konu budur.

Allah’a gitmek gonul ile olur. Allah’a ulaşmak bir hÂldir, sevgidir, aşktır. Bu kavuşma dışa doğru değil, ice doğrudur. Kalıp ile değil kalp iledir.

Kalpleriyle manevi engelleri gecenler, nefislerini aşanlar Yuce Mevla’yı bulurlar. Allahu Teala’nın insana şah damarından daha yakın olduğunu anlarlar. Bu buluşma O’nun razı olduğu amelleri yaparak gercekleşir.

Bu iş insanın nefsi ve keyfine gore değil, Yuce Allah’ın cizdiği sınırlara gore olur. Bu sınırlara din denir.

Bizi Yuce Allah’a goturecek tek din İslam’dır. İslam, Kur’an ve Sunnetin cizdiği yoldur. Kur’an, Yuce Rabbine kavuşmak isteyenlere yolu şoyle tarif eder:

“Kim Rabbine kavuşmak istiyorsa salih amel yapsın ve Rabbine ibadetinde hic kimseyi ortak etmesin.”

Demek ki Yuce Allah’a gitmek icin iman, ihlas ve salih amel lazımdır. Allah’a giden yola uyanık kalple varılır, sevgi ile engeller aşılır, ihlasla hedef bulunur. Bu yolun başı ve sonu edepten ibarettir.

Bu yolun en buyuk engeli nefis, en azılı duşmanı şeytan, en sarp yokuşu dunyadır. Nefis edeple suslenmeden, şeytan sindirilmeden, dunya sevgisi kalpten silinmeden Yuce Allah’a gidilemez.

Buna manevi terbiye ve arınma denir. Kendisini aşamayan insan, varlığın sahibine ulaşamaz. Bir arif şoyle diyor:

Allah’a giden yol iki adımdır:

Birinci adımda nefsine bas...

İkinci adımda Rabbine kavuşursun.



KAYNAKLARIYLA TASAVVUF

DR. DİLAVER SELVİ


__________________