Bilindiği gibi Efendimiz(sav) amcası Ebu Talib’in vefatıyla Kureyş muşriklerinin baskılarını alabildiğine artırması uzerine Taif şehrine gitmiş, orada on gun kalmış, ama davetine karşı horlanma, tezyif ve tahkir gormuş, taşlanmıştı. Bunu uzerine geri donerken gonlu kırık bir şekilde bir cardağın golgesinde şu duayı yapmıştı:
Allahım! Kuvvetimin za'fa uğradığını, caresizliğimi, halkın gozunde hor ve hakir gorulduğumu ancak sana arz ederim. Ey merhametlilerin en merhametlisi, herkesin zayıf gorup de dalına bindiği bicarelerin Rabbi sensin, İlÂhî, huysuz ve yuzsuz bir duşmanın eline beni duşurmeyecek, hatta hayÂtımın dizginlerini eline verdiğim akrabamdan bir dosta bile bırakmayacak kadar bana merhametlisin.
Ya Rabb, eğer bana karşı gazablı değilsen, cektiğim bel ve sıkıntılara hic aldırmam, fakat senin esirgeyiciliğin bunları da gostermeyecek kadar geniştir.
Ya Rabb gazabına uğramaktan, rızandan mahrum kalmaktan, senin karanlıkları aydınlatan, din ve dunya işlerini dengeleyen nuruna sığınırım. Razı oluncaya kadar işte affını diliyoruz. Butun kuvvet ve kudret ancak seninledir...Selametle..
(Bkz. Tecrid Tercemesi, 2/614 (431 No'lu Hadis ve acıklaması) İbn; HişÃ‚m, 2/61; İbnu'l-Esîr, 2/91–92; ZÂdu'l-MeÂd, 2/123–124)
__________________